Week naar onze villa Nov 2018

Inmiddels zijn wij weer lang en breed terug in Nederland na een goede terugvlucht.

En we hebben de warmte van Florida verruild voor het mooie Limburg waar het ook heerlijk is. Al missen we dit uitzicht wel een beetje …

De kinderen waren zowaar blij dat we terug waren en hadden voor een heerlijk welkomstdiner gezorgd. Sanne heeft iedereen in de watten gelegd dus hulde voor haar, want zonder haar zou ik niet thuis weg gaan.

De laatste dag hebben we gebruikt om een bankrekening voor mij te openen voor mijn nieuwe uitdaging; de huizen die ik mag gaan verhuren kunnen jullie al bekijken op www.choosemyvacationhome.com (stuur rustig een berichtje als je meer info wilt) en zodra mijn eigen site klaar is,  laat ik dat meteen weten.

Ook werden de laatste spullen voor in de villa ingekocht, nog een pitstop bij de Mall at Millenia met weer prachtige kerstversiering en de beroemde carpaccio van Brio.  Voor thuis ladingen, maar dan ook echt ladingen M&M’ s ….. die we bij de douane allemaal uit de trolley hebben moeten halen om te laten controleren op explosieven …

De aankopen bij Bath & Body Works worden ingezet bij een leuke winactie van Villa A Touch of Dutch dus houd de pagina in de gaten als je ook mee wilt doen!

Nieuwe plannen om weer te gaan, zijn al langzaam in de maak en als het goed is, komen Sanne en Ian met partner dan ook weer een weekje waarna zij allebei verder reizen om zelf ook meer van Amerika te ontdekken. Mooie ontwikkelingen dus !

Rest ons niks anders dan jullie weer ontzettend te bedanken voor het meereizen en de supergezellige reacties!!!! So long, farewell, auf Wiedersehen, goodbye!

Vandaag is de dag dat de moeder van RJ 70 jaar zou zijn geworden. In de tijd dat ik nu in de familie ben, is mij heel duidelijk geworden dat ze een heel belangrijke plek inneemt en een heel bijzondere vrouw was.

En als we deze morgen dan in de ochtend even naar de Publix rijden, zien we meteen een grote ballon (haar bijnaam van de kleinkinderen) boven ons zweven.

Om 10 uur hebben we een koffieafspraak met een van de andere huiseigenaren hier op het Resort. We kletsen gezellig en wisselen ervaringen uit, altijd handig! Zo vertelt hij dat hij in het contract regels heeft staan over het meenemen van wapens. Nog nooit in mijn hoofd opgekomen, en voor de lodge in Zeeland zal ik het vast niet op papier hoeven te zetten, maar hier in Amerika met soms verregaande aansprakelijkheidkwesties en de  veel besproken second amendment (recht om wapens te dragen)  misschien wel iets om uit te zoeken.

Vervolgens worden onze nieuwe zonnebedden geleverd, komt Annette van de management company nog wat doorspreken en om 12 uur hebben we met Ronald afgesproken.

Een druk, maar gezellig ochtendje en met Ronald gaan we lunchen bij First Watch (Champions Gate locatie) waar we fijn de tijd hebben om helemaal bij te praten.

Dan rijden wij naar de Orlando Vineland Premium Outlets waar we bij Vans nog wat op moeten halen. Hier ligt ook Godiva, een chocoladezaak waar ze overheerlijke aardbeien gedoopt in chocolade verkopen. RJ kreeg hier altijd een zakje van als hij met zijn moeder in Florida was, dus ik besluit die honneurs waar te nemen en RJ geniet van iedere hap.

Aangezien ik gisteren nog zo flink was en zelfs niet ben gaan kijken bij de tassenwinkel, neem ik me dat nu ook voor;  niet kijken, niet aaien, niet ruiken en zeker niet kopen hoe groot de korting ook is, en we lopen richting uitgang …..  Totdat we bij een pad komen … als broodkruimels voor Hans en Grietje, als de muziek van de Rattenvanger van Hamelen, als de steentjes van Klein Duimpje … ik word gewoon, zoals dat gaat in sprookjes, gelokt. En voor ik het weet, smeekt een heel lief klein kersttasje (en ter verdediging…die heb ik nog niet) dat ze toch echt mee wil. En zo veel lieflijkheid maakt me willoos … dit is echt de laatste, beloofd.

Thuis frissen we ons op en gaan we naar Disney Springs.

 

Op deze laatste avond en bijzondere dag hebben we een tafeltje buiten op de 1e verdieping bij Wine Bar George. Hier kun je kiezen uit een grote hoeveelheid heerlijke wijnen die je zelfs per ounce (30 ml) kunt proeven. We genieten van een heerlijke burrata met tomaatjes die we delen en een kaas/vlees plank als hoofdgerecht, maar de wijn, port en madeira zijn de sterren van de avond.

Disney Springs, het uitgansgebied van Disney, is al helemaal in kerstsfeer en bij 28 graden horen we jingle bells en neurien we mee op  dreaming of a white Christmas.

 

De Christmas Tree Trail brengt ons helemaal in magische sferen; allemaal kerstbomen gedecoreerd in een specifiek Disney thema, en ‘echte’ (Disney) sneeuw !

Dan wordt het tijd om weer terug richting de auto te lopen, maar we genieten onderweg nog van al het moois, de gezelligheid en de muziek !

Het loopt tegen tienen als we in de auto zitten en ik tot mijn grote schrik mijn mobiel nergens kan vinden. We zoeken in de tassen, bellen, maar ik heb hem meestal op trilstand staan dus we horen niks. RJ jumpt uit de auto, zegt dat ik moet blijven zitten en sprint naar de laatste plek waar we zaten. Minuten kruipen voorbij en bedenk wat ik allemaal moet gaan blokkeren en alle gegevens die ik weer moet achterhalen … Ik ga wat verzitten en tot mijn grote verbazing …. voel ik wat trillen onder mijn “behind”. Door de, laten we zeggen, prettige  isolatielaag heb ik eerst niks gevoeld toen we belden en beschaamd neem ik RJ op die inmiddels vanuit guest services nog een wanhopige poging doet om mijn mobiel te bereiken …

En als je een man hebt die dan alleen maar heel hard lacht en geen onvertogen woord zegt, dan weet je het zeker, met de liefde zit het wel goed !

 

In de ochtend worden we begroet door de kraanvogels en staan we vroeg bij de WalMart om wat technische zaken voor in huis te halen. De kerstafdeling staat al vol met de meest uitbundige zaken, altijd leuk om te zien !

Vandaag is de Nationale Shopdag aangebroken; de meningen hierover zijn sterk verdeeld in huize Hamersma. Ik stel voor om even een lijstje te maken zodat we gericht naar de zaken kunnen waar we wat nodig hebben, maar RJ is onvermuwbaar en wil overal langs. Ik ben dus gewoon de Sjaak, het Haasje, de Pineut.

We rijden naar Tampa; het schijnt daar een stuk rustiger te zijn dan hier. De eerste stop is de International Plaza and Bay Street; vergelijkbaar met de Mall at Milennia. Dat er onbeperkt plek is om de auto te parkeren is al ongekend, maar dat je bij de Cheesecake Factory gewoon door kunt lopen en er plek genoeg is, is toch bijna wereldnieuws. Ze hebben hier een tonijn/avocado gerechtje op de menukaart staan die heerlijk is en ideaal als lunchgerecht.

We kunnen tegen een stootje en lopen de mall in die er wel erg mooi uitziet. Ik heb thuis voor de spiegel geoefend in mondhoeken omhoog houden, hoe lang de shopsessies ook duren en ga dat nu maar in praktijk brengen.

De  kerstman zit klaar, overal mooie versieringen en bij Abercrombie slaan we de eerste slag.

Druk kletsend lopen we langs alle mooie winkels en etalages en daardoor laat ik me bij een of ander zaakje een proefmonstertje met De Oplossing Voor Al Uw Rimpels in handen drukken. En voordat ik er erg in heb, heeft de dienstdoende verkoper me in een stoel gezet en begint met wonderserums te goochelen. Hij heet Luca en lispelt met Spaanse tongval dat hij mij 20 jaar jonger laat uizien. Als was in zijn handen … accuut … Hij klopt, tikt, sprayt en lispelt lustig door zonder dat ik er een woord tussen kan krijgen. Ik voel de huid rond mijn oog verstrakken en terwijl hij de spiegel omdraait en kraait hoe “bjoetifoel the result” is, zie ik in mijn ooghoek RJ dichterbij komen die gevaar ruikt. Want ik heb geluk …. jeugd in een potje, 20 jaar minder en de herinnering aan Lispelende Luca en dat special voor mij voor maar 299 dollar. Van schrik veranderen de 20 jonger in 20 jaar ouder, strompel ik uit de stoel der jeugd en weet nog net uit te brengen dat ik een Dutch girl ben en wij niet zo veel betalen.

Terug in de auto zie ik het goed, het is gewoon een soort lijm dat mijn (minimaal) aanwezig rimpels vastplakt, niet gelogen, ik kan het velletje er gewoon afkrabben. Online onderzoek vertelt dat er inderdaad PVA in zit, de basis voor lijm. Heb ik daar bijna 300 dollar betaald voor ductape in vloeibare vorm!

RJ rijdt intussen naar veiligere oorden; de Tampa Premium Outlets. Ik begrijp de noodzaak van hier shoppen zeker; een paar weken geleden stond ik bijna te hyperventileren bij een Calvin Klein trui voor 120 euro terwijl we daar hier 2 uitpuilende tassen voor hebben. De lijst voor kinderen en kleinkinderen wordt afgewerkt, tassen worden gesjouwd. Ook hier geldt, parkeerplaatsen zat, direct bij de kassa afrekenen, veel vrije tafels in de foodcourt (die wij overslaan); wat een genot ten opzichte van de Orlando drukte.

Maar als het langzaam donker wordt heb ik het helemaal gehad. Zelfs geen Kate winkel kan me verleiden, ik kan geen tas meer zien.

Dus regelt RJ het ultieme medicijn; een heerlijke cocktail op het terras bij Celebration Town Tavern waar we niet alleen weer verschrikkelijk lekker eten, maar die ook volgens TripAdvisor op nummer 1 staat in de omgeving; wat dat waard is, met Chick-Fil-A op 3 en Five Guys op 5, laat ik aan jullie … We proosten in ieder geval op volle koffers en een rimpelloos oog.

Op de eerste plaats super bedankt voor jullie lieve reacties, erg leuk dat jullie weer mee lezen. Wat betreft de nieuwe uitdaging … Amerikanen zijn wat sneller dan ik, dus thuis ga ik meteen aan de slag met de website etc en post dat zo snel mogelijk. Jullie aanmoediging werkt in ieder geval goed, dank daarvoor !

We zijn weer vroeg wakker en hebben via WhatsApp contact met Ronald die meldt dat er, toen hij gisteren landde, wel een grote auto stond en hij zelf ook een mooi exemplaar heeft gescoord. Tegen zoveel mannengeweld kan ik niet op en in no time staat RJ om 6 uur gewassen en gestreken klaar om naar het vliegveld te rijden waar Alamo huist. Ongeveer drie kwartier later ontvang ik alleen deze foto via WhatsApp … een blijde boodschap …

Het is een flinke jongen geworden van ca 2500 kilo en hij heet Tahoe, een flinke bevalling maar dan heb je ook wat …. (red RJ: splinternieuw; de stickertjes zitten nog op de knopjes)

Even ter uitleg … er is absoluut niets mis met de Edge of welke auto dan ook en thuis rijdt RJ ook vrolijk rond in mijn Kia Picanto of op de oude postcodeloterijfiets van zijn moeder. Maar een vakantie in de States is pas echt vakantie als hij zijn aardbeitjes, steak en de grote auto heeft …. oh … en ik mag er ook bij.

Dus stap ik even later naast een super happy RJ in en gaan we op weg naar Merrit Island waar we de Black Point Wildlife Drive willen doen. Aangekomen bij de ingang betaal je 10 dollar en pak je je toegangskaartje. Er zit niemand bij ter controle, maar iedereen betaalt gewoon zoals het hoort.

We zijn hier vlakbij de Atlantische kust waardoor je soms wat vlagen van de zeelucht ruikt. Bij het bord staat dat ook hier weer veel wildlife te vinden is, dus speurend vervolgen we de weg.

Op een enkele vogel na zien we helemaal niks en we besluiten op enig moment een stuk te gaan lopen over een pad tussen water door. Links en rechts ritselt van alles en als ik op een gegeven moment een harde plons vlak naast me hoor, weet ik dat ik over onvermoede sprintkwaliteiten beschik.

We geven de moed bijna op totdat we bij een boom komen waar een Bald Eagle koppel hoog in de bomen zit; het is breading season en hun nest schijnt vlakbij te zijn. Mooi om dit symbool van Amerika in real life te zien  !

We raken in gesprek met een pensionado die met een grote telelens foto’s staat te maken, hij geeft ons zijn kaartje en belooft wat foto’s te mailen  (red RJ: foto nog niet binnen van die man, dus hierbij de slechte vanaf ons eigen mobieltje).

Verderop ligt een alligator aan zijn tan te werken en komen we langs een water waar we springvissen in en uit het water zien jumpen.  Uiteraard druk ik de hele tijd net niet op tijd op het knopje en ik fl… mijn mobieltje bijna het water in, geduld is een puntje van ontwikkeling …

Dan rijden we door naar het Manatee Observation Deck waar vaak Manatees te bewonderen zijn. We zien inderdaad af en toe een kopje boven komen, maar krijgen niet echt goed zicht.

Na enige tijd rijden we een stukje terug en besluiten we ons geluk te wagen bij de boatramp aan de andere kant van de brug. En we worden op onze wenken bediend!! Eerst langs de ballotagecommissie ….

En als de gieren een stapje opzij doen, mogen we door en komen we bij de speeltuin van de manatees. We lopen van de ene kant naar de andere kant en weten niet waar we kijken moeten. Deze goedmoedige vriendelijke knuffeldieren zijn beschermde dieren en wat mooi om ze hier in een grote groep te zien spelen en zwemmen. We zien zelfs op een gegeven moment een dolfijn die ook een kijkje komt nemen.

Na een hele lange tijd rukken we ons met moeite los van dit prachtige gezicht. Mocht je dus een keer daar zijn en minder geluk hebben bij het Manatee Observation Deck, probeer dan zeker ook even te kijken bij de boat ramp.

Op de terugweg in Titusville stoppen we bij een restaurant voor lunch, Dixie Crossroads. Bekend om zijn Rock Shrimps, een soort garnaal met de hele harde schaal. Vers seafood is hun specialiteit, en een soort oliebollen als hun voorafje wat we toch maar laten staan. Het restaurant zou zeker wat restyling kunnen gebruiken, maar hier schijnen de rijen soms tot buiten te staan. En niet voor niks … we kiezen de Rock Shrimps en de Scallops en ik besef nog net op tijd dat borden aflikken niet netjes is …

De combinatie van het heerlijke eten en de supervriendelijke bediening maakt deze plek een aanrader en wij vinden het niet gek dat het een hoge notering heeft op tripadvisor. RJ is ook in zijn nopjes, want er staat gratis visvoer om buiten de vissen te voeren.

Eenmaal thuis  relaxen we lekker, lezen we wat en hebben we contact met het thuisfront die samen zijn gaan karten en lasergamen.

In de avond hebben we om half 7 afgesproken met Ron, Monique en Ronald bij de Longhorn (red RJ: de NY Strip steak was weer subliem), Michelle is ook gezellig mee en we kletsen volop bij. Na afloop gaan we naar het mooie Celebration voor een ijs bij Kilwins en blijven tot even voor tienen lekker buiten zitten. Life is Good!

We zijn redelijk vroeg wakker dus hebben een lekker lange dag voor de boeg. Het weer is fantastisch en wakker worden met de geluiden van de kraanvogels uit de natuur achter het huis is geen straf !

De afspraak die we hadden staan met de management company gaat niet door dus we stappen snel in de auto richting Lake Apopka Wildlife Drive.

Het is druk bezocht met mensen met de meest professionele apparatuur.  Mijn minimal 20 x gevallen en gebarsten mobieltje steekt daar een heel klein beetje bij af, maar niet getreurd. Als we onze collega’s allemaal strak naar een punt zien staren, voelen we de adrenaline stijgen; hier staat een lucky shot op ons te wachten.

Na de beginnersfouten van eerdere jaren doen we heel zachtjes de deuren open en zorg ik dat de vertrouwde hakjes muisstil over het pad schuiven en vraag op fluistertoon wat er is. Een mega gator, florida panter, bald eagle? En eerbiedig fluistert de man met de grootste camera dat er een “bunch of little birds” zit …. eh wat?? een groepje kleine vogeltjes?….. Iets minder stil klepper ik terug naar de auto en lichtelijk ontgoocheld gaan we verder.  De gator dicht bij de oever maakt veel goed en ook verderop zien we heel veel gators, anhinga’s, blue herons en visarenden.

Een blue heron past angstvallig op zijn prooi, bang dat we ook zin hebben in een lekker visje.

We komen hier zo graag, de rust, de prachtige natuur, de geluiden van de vogels , wat een paradijs.

Terug naar huis voor de afspraak van half 1, en dat vind ik een spannende. Het bedrijf dat ook soms voor ons boekt, heeft gevraagd of ik booking agent wil worden voor ze. De eerste keer schrok ik zo dat ik meteen nee heb gezegd (kan ik niet, gaat nooit goed, hoe dan, PANIEK).

Maar een paar weken geleden hebben ze het weer gevraagd en zo zitten we in de middag met Basil rond de tafel. Ze beheren ca 600 huizen en vanaf nu mag ik die ook gaan verhuren; erg spannend en leuk deze nieuwe stap!

Dan vertrekken we naar een meubelzaak die we vanmorgen gezien hebben voor nieuwe zonnebedden. Het pooldeck is weer geverfd en dat vraagt om nieuwe bedden die niet roesten. Het is een enorme zaak en geloof het of niet; er rijdt een golfkarretje rond om mensen naar de ingang te brengen voor het geval je meer dan twee passen moet lopen.  We slagen en laten de stoelen bezorgen want het past niet in de auto …..

We hebben nog contact met Ron en Monique en spreken af om zaterdagavond gezellig te gaan eten. Vanavond nodig ik de liefste man van de wereld uit voor een diner om te vieren en om hem te bedanken dat hij altijd zo’n enorme steun en toeverlaat is. Leve de liefde !! En wat is dan een betere plek voor RJ dan een goed steakhouse, The Capital Grille !

Na een heerlijk diner nemen we het dessert, dat we van het huis kregen, toch echt mee voor een later tijdstip. Doodnormaal in de States, maar ik moet er toch altijd aan wennen. Overigens een fantastisch staaltje omdenken op het kaartje bij de “Doggy Bag” …

Een weekje Orlando met zijn tween in ons eigen huis (deels om eea te regelen, deels voor fun) is natuurlijk geen straf! Sanne en Roy komen een week bij ons in huis en dat geeft mij rust.

Nou gaat het vliegen de laatste tijd best redelijk, maar als we zonder de kinderen vliegen, is de uitdaging weer wat groter. En dan besluit RJ om de avond  van te voren even alle papieren te ordenen en Sanne instructies te geven “voor het geval dat” …. Alle alarmbellen gaan af … gesprekken als “maar heb je dan een voorgevoel/ onderbuikgevoel/zijn er tekenen dat” worden gevoerd. RJ kent dat soort woorden niet eens en slaapt de slaap der onschuldigen terwijl ik paniekvoetbal lig te spelen met de meest fantasierijke theoriën. Ieder zijn talent.

De volgende ochtend nemen we de trein naar Schiphol en vliegen we met Delta rechtstreeks naar warmere oorden.

Als we zitten, pakt RJ zijn medicatie. Met een pasje probeert hij een pilletje doormidden te snijden en ik zie wat vreemde blikken om me heen. Als ik nog eens naar het pillentafereel kijk met het witte poeder, valt het kwartje … goede binnenkomer weer.

De vlucht is verder op een uur akelige turbulentie na, prima en rond de klok van 19uur stappen we de warmte (gewoon nog 26 graden) van Florida in. De Global Entry die we afgelopen zomer aangevraagd hebben, is nu een zegen want er staat een enorme rij bij immigrations en stiekem ben ik erg blij dat dat nu niet hoeft.

RJ verheugt zich al op het autogebeuren en gaat deze keer bij National shoppen. Met blije tred huppelt iemand langs alle rijen en een ander sjokt er met de koffer wat achteraan.  Op een gegeven moment begin ik wat paniek te ontwaren, nog eens alle rijen langs, kris kras, verhitte gesprekjes met medewerkers, maar voor het eerst in zijn leven lukt het autospel niet en rijdt hij ontsteld weg in een Ford Edge. Onderweg verleen ik geestelijke bijstand waarbij ik uiteraard de verkeerde dingen zeg (“wat maakt het nou uit, 4 wielen en een stuur” hielp niet echt). Het is een pijnlijk puntje in de autocarriere en ik probeer het echt heel serieus te nemen, maar dit schijnt tijd nodig te hebben.

We stoppen nog even bij ‘onze’ lokale de Publix voor de eerste levensbehoeftes.

Om 21 uur ons huis binnen; Good be home !!!