Na een goede nachtrust met de airco op standje vrieskast, verlaten we in de loop van de ochtend kasteel Engelenburg en starten aan een mooie route over de Noord Veluwe.
Al snel komen we aan op de Lange Amerikaweg (je verzint het toch niet…) in Apeldoorn waar een Starbucks ligt. Die combinatie alleen al zorgt dat ik daar uiteraard een heerlijke koffie moet bestellen.
De route is weer fantastisch, leuke kleine plaatsjes wisselen af met bosrijke gebieden en uitgestrekte heide. En wat een prachtige huizen zien we … Op sommige plekken stappen we uit en lopen we rond.
De route is een ANWB route waarbij een persoon rijdt en de ander de weg wijst … voelen jullie hem al aankomen? Ik doe niet onder voor een volleerde oma, want ik vind toeren, om me heen kijken en commentaar leveren op al het leuks gewoon heerlijk. Om het af te maken doe ik het ook nog het liefst met de handtas op schoot. Geen wonder dat het ‘nu moet je naar rechts’ soms wat te laat komt, evenals het wijzen naar de afslag ver achter ons die we eigenlijk hadden moeten hebben. Nu las ik laatst over een man die na een autoruzie zijn vrouw 900 km verderop achter gelaten had. Dat RJ de rust zelve blijft, dit niet doet en er ook nog om kan lachen … echt alle respect!
Elburg 
Elburg 
Ja hoor, Guus Geluk vindt toch een outlet.. 
Aan het eind van de rit wil ik graag naar een geitenboerderij waar zelf kaas gemaakt wordt. RJ vraagt nog … “weet je zeker dat die daar ligt, want we moeten wel extra meer naar het zuiden rijden”. De plek weet ik te vinden, maar laat ik nou niet naar openingstijden gekeken hebben ….. Dus weer terug naar het noorden, daar lag ook een kaasboerderij.
Dan beginnen we onze rit naar St. Nicolaasga in Friesland. Ik pak maar alvast mijn lippenstift en haal een borstel door mijn haren want we logeren vanavond in het huis van een echte jonkheer, en aan de aardappel in de keel via de telefoon te horen, is het ook een echte!
We slapen in de Tjalling van Eisinga-kamer, waar de jonkheer in zijn tienerjaren sliep. Er is een keuken waar je wat te drinken kunt pakken en met een lekker glas wijn wandelen we over het landgoed. We zien het donker worden aan een mooi vijvertje en doen nog even een scene uit Lady en de Vagebond na.
Het landgoed heeft allemaal hoekjes en weggetjes in het omliggende park en als het echt donker wordt, lopen we richting het huis. Doodstil is het, je gaat er vanzelf van fluisteren. Totdat ik een opmerking maak waar RJ vreselijk om moet lachen … De controle over spieren valt even weg en terwijl ik uit mijn ooghoek schaduwen op een bankje zie zitten, komen er door het lachen een aantal harde geluiden bij RJ uit de achterkant … In een normaal hotel kom je elkaar niet geheid weer tegen, maar dit is lekker intiem … 8 kamers. Nu zit ik me de rest van de avond druk te maken over wie er morgen aan het ontbijt met een onderdrukt lachje naar ons kijkt.
Dag 4; Mrs Hamersma, lady of the house speaking
Huize Boschoord komt ook voor in een programma over de adel van Jort Kelder: Van oud geld, de dingen die niet voorbij gaan. Het is wel grappig om nu hier rond te lopen en het huis goed te bekijken.
Bij het bordes doe ik een Beatrixje … tijdens de kroning van Willem Alexander dacht ze dat de microfoon uit stond en sliste ze “even wuiven misschien” terwijl Lex en Maxima op het balkon stonden. Wat Trix kan, kan ik ook!
Dan gaan we de Friesen Merenroute doen, ook weer van de ANWB. Ik heb beterschap beloofd …
Schattige plaatsjes, veel, heel veel water en talloze bruggen die uiteraard open staan als wij langs komen. Maar jongens wat is het druk … In het buitenland zie je half lege stranden en pleinen, hier in Friesland is elke boot, tot de kleinste opblaasboot aan toe, verhuurd.
Rj moest echte Friese oranjekoek proeven. 
Maar we genieten volop, bekijken veel en we doen waar we zin in hebben, heerlijk!
Als we de avond dan ook nog afsluiten in een visrestaurant ben ik een heel blij ei !
Voor de mensen die zich nog afvragen of de Hamalandroute die we de laatste dag wilden rijden, de moeite waard is, daar kan ik kort over zijn … Niet doen!
We hadden het snel gezien, of vooral … niets gezien. Dus aan het eind van de dag waren we thuis waar Shy ons heel blij begroette, waar de kinderen verbaasd vroegen “of we nu al thuis waren”. En een beetje meewarig ‘Ja hoor’ murmelden toen ik vroeg of ze ons gemist hadden.
We kunnen dus vaker wat daagjes weg, de eerste weekendjes zijn al gepland. Wanneer we weer naar Amerika kunnen, is voor veel mensen een vraag. Tot die tijd blijven we gewoon lachen, al is wat dichter bij huis.
