Om zes uur gaat de wekker en RJ staat meteen klaarwakker naast het bed. Ik heb even tijd nodig om mijn gezicht weer in model te kleien en vooral niet te vrolijk te doen en om 7 zitten we dan gewassen en gestreken in de auto. De rit naar Brussel verloopt snel en soepel (lees: RJ rijdt flink door …) en ondanks dat er veel beveiliging is in de vorm van gewapende militairen, kunnen we op het vliegveld verrassend snel doorlopen en hebben we dus genoeg tijd voor ontbijtje in de lounge.
Bij het controleren van de stoelen gisteren, bleek er toch het een en ander fout te zijn gegaan. RJ had Comfort+ geboekt voor hem en Daan na vorige vlucht klem te hebben gezeten met zijn lange benen, en voor het gewone volk (lees: Fleur en ik) twee Economy stoelen vlak achter hen. Doordat we omgeboekt waren naar een andere vlucht, bleek nu dat we vier stoelen hadden achter in het vliegtuig naast elkaar. Bellen, bellen en uiteindelijk, na dik een uur aan de lijn, hebben we twee stoelen bijbetaald en zitten we met zijn vieren Comfort+. Onze oorspronkelijke boeking was, hoewel ‘confirmed’, niet terug te krijgen. Maar goed, beenruimte dus voor de mannen en gintonic voor mij om me rustig te houden … We amuseren ons prima met wifi en films en ik mag hand vasthouden met Daan bij het landen en dalen, terwijl hij normaal nog niet dood gevonden wil worden zo.
Door de douane in New York waar we, onvoorstelbaar, overal zo door konden lopen en zo halen we met gemak de aansluiting naar Miami die precies anderhalf uur later vertrekt.
Bij het verlaten van het vliegtuig staat de bemanning iedereen dag te zeggen. De steward kijkt mij na en roept ten overstaan van iedereen.. Hey, you look like Adele! Daan zucht en trekt een verachtelijk gezicht, maar ik hou van Amerika!!! Dat heb ik die Fransen nog nooit horen zeggen!
Bij National vraagt RJ of ze iets groots hebben; nou, met de Ford Expedition gaat die wens in ieder geval in vervulling! Wat een bakbeest! En nee, ik rijd niet. Het duurt even voor de Ford voorgereden wordt en we krijgen tijdens het wachten een praatje levenslessen van de aardige man bij de verhuur. You gotta live your life YOUR way, not what everybody else wants, it doesn’t matter what people think or not think, is de boodschap.
Weer wat wijzer rijden we naar de Outback waar we toosten op de vakantie en RJ gelukzalig zijn eerste steak krijgt (red RJ: een overheerlijke sappige NY Strip; en Caroline “gelukzalig” haar eerste cocktail krijgt).
Om vervolgens doodop neer te vallen in het overigens prachtige hotel voor de komende nacht. Adele is hard aan haar schoonheidsslaapje toe….
