Caroline en Robert-Jan in New York

Op deze laatste dag pakken we de koffers in, checken uit en laten de koffers in het hotel achter. Het inpakken kost niet veel tijd want we hebben niks gekocht, helemaal nul; zelfs geen winkel in geweest ! Het is wederom prachtig weer en we gaan op weg naar het Metropolitan Museum of Art, oftewel ‘The Met’. Het is een heel groot gebouw, gelegen half in Central Park, en hun kunstcollectie is enorm en heel divers.

Bij het kopen van een kaartje mag je zelf weten hoe veel je betaalt. Richtprijs is 25 dollar, maar als jij vindt dat het minder waard is, kan dat ook. Een systeem dat ik nog niet eerder tegen ben gekomen, heel apart. Er is kunst van de tijd van Egyptenaren tot nu, alles in een eigen gedeelte. De tombes en overige Egyptische stukken vind ik ontzettend interessant. Niet te bevatten dat je daar bij delen van tombes, beelden en spullen loopt van zoveel duizenden jaren geleden en hoe goed het bewaard is gebleven. Ook de overige collecties zijn prachtig en we lopen van de ene zaal naar de andere. Mocht RJ nog eens voor werk naar NY moeten en ik zou mee kunnen, dan wil ik hier zeker naar terug om met een audio toer alles goed te bekijken.

Dan gaan we terug naar het hotel, pakken onze koffers en lopen naar Hertz, tegenover het hotel, waar we een auto gehuurd hebben. Rj (en wat heb ik er diepe bewondering voor) waagt zich achter het stuur en rijdt zonder blikken of blozen door NYC. Hij zoekt nog even de aansluiting voor de oplader en als ik wil “helpen” druk ik kennelijk op een handrem knopje, uiteraard precies voor een stoplicht dat op groen springt. Mijn hulp is verder geloof ik niet nodig, ieder zijn eigen talenten..

We rijden in alle drukte de Battery Park tunnel in en horen dan sirenes achter ons. Op de smalle tweebaansweg komen grote brandweerwagens met zwaailichten aan vergezeld door ambulance. Politie is al verderop zien we. Er is een groot ongeluk gebeurd en de mannen lopen met bijlen richting de plek waar een groot aantal auto’s op elkaar gebotst zijn. Het duurt wel bijna een uur voor we verder kunnen, gelukkig dat onze vlucht pas zo laat vertrekt.

We rijden Brooklyn in en dit is weer een compleet andere omgeving, erg leuk om dit eens per auto te zien.

We rijden naar Coney Island, parkeren de auto tot we krrrrkkk horen…. Iemand heeft een vuilnisbak ook wel heel dicht langs de straat geparkeerd, dus dat RJ er maar de auto tegen aan zet, is natuurlijk absoluut niet zijn schuld… Gelukkig heeft hij ook verstand van verzekeringen en is alles goed geregeld.

We lopen naar het strand en voor je de boulevard oploopt is er een groot gebied met allerlei attracties, eigenlijk een kermis. Nou ben ik al geen held, maar deze attracties stralen een beetje vergane glorie uit en ik zou er niet op willen wedden dat alle schroefjes ook goed aangedraaid zijn.

We lopen een stuk over de boulevard en kijken een tijdje naar de verrichtingen van de lokale Epke Zonderlands; het woord zwaartekracht geldt voor sommige van deze jongens niet.. Het strand is heel breed en overal zijn lifeguards, een perfecte plek voor newyorkers om een dag door te brengen. Het is heerlijk weer en het zeebriesje brengt heerlijk verkoeling.

We rijden verder door een buurt waar ik niet weet of ik me er erg veilig zou voelen alhoewel de criminaliteitscijfers sterk dalende schijnen te zijn in heel New York.

Omdat we in het vliegtuig eigenlijk meteen willen gaan slapen, stoppen we bij een steakhouse hier in Brooklyn, T Fushion Steakhouse. Bij binnenkomst valt al meteen op dat er wel heel veel mannen met keppeltjes zitten en kijkende op de menukaart komen we erachter dat al het eten kosjer is en hier eigenlijk alleen maar Joodse mensen komen. Het eten is heerlijk en we rijden voldaan door naar JFK.

Dan is het tijd om afscheid te nemen van de USA en we gaan boarden. In ons gedeelte zitten heel veel kinderen, waarvan één klein meisje als een volleerd business class ganger precies weet waar alles voor dient terwijl wij op alle knopjes drukken om uit te vinden wat het is.

We slapen de hele nacht en als we uiteindelijk na een overstap in Parijs in Düsseldorf landen staat Ian ons al op te wachten. Altijd fijn om weer thuis te zijn al hadden de kids het niet erg gevonden om het rijk nog even voor zich alleen te houden.

We danken alle lezers voor het meereizen en voor de reacties en vinden het gezellig als jullie een volgende keer weer mee gaan!

Persoonlijke noot:
Dank voor de complimenten die ik van jullie gekregen heb over het schrijven van het blog (nu en het Florida blog, en de voorgaande blogs) en ook over het alleen op stap gaan in NYC. Een jaar of twee/drie geleden had ik dit allemaal nooit durven doen, het moet dus eigenlijk een compliment zijn aan RJ die me keer op keer laat zien en ervaren hoe het is om letterlijk en figuurlijk je vleugels uit te slaan.

De wekker gaat al vroeg voor een conference call van RJ en hierna moet hij ook nog werken. Aangezien het niet duidelijk is hoelang de klant hem nog nodig heeft, is het lastig om een eigen programma te volgen dus ik wacht even af tot hij terug komt. Rond het middaguur kunnen we al meteen op pad en we nemen de metro naar World Trade Center. We hebben kaartjes voor de Freedom Tower en zijn ontzettend benieuwd. Onderweg zien we een grote verscheidenheid aan mensen; veel zakenmensen maar ook mensen met een zo te zien erg hard bestaan. De man in kwestie heeft zijn spullen bij zich en gebruikt de metro om te slapen. Als we aan het eind van het traject komen, blijft hij gewoon zitten en slaapt rustig verder.

We lopen het gebied van 9/11 in waar ze hard zijn aan het bouwen. Er komt een enorm winkelgebied en er staat al een futuristisch uitziend treinstation. De Freedom Tower staat trots en statig richting hemel te wijzen naast het indrukwekkende memorial van 9/11. Het is aan te raden om van te voren kaartjes te kopen want de belangstelling is enorm. Binnen is een security check die veel wegheeft van de check bij het vliegveld en gezien de plek kan ik me dat goed voorstellen. Je loopt door een rij richting lift terwijl er videos getoond worden van mensen die betrokken zijn geweest bij de bouw. De lift is een ervaring op zich… in 40 seconde brengt hij je naar de 102e verdieping terwijl je onderweg een film te zien krijgt waar NY opgebouwd wordt van vroeger tot nu.

Boven aangekomen sta je in een ruimte waar op een groot scherm beelden van NY worden geprojecteerd. Dan gaat even het scherm naar boven en heb je een magnifiek uitzicht op de stad. Iedereen staat versteld, ze weten wel hoe ze een dramatisch effect moeten creëren…en het werkt goed! Het staat voor opbouw, trots, je niet klein laten krijgen, veerkracht én uiteraard zoals we van Amerika gewend zijn, een grote liefde voor hun vaderland.

Hierna loop je door naar de One World Observatory, de 100e verdieping, waar je een 360° uitzicht hebt en ik ben zwaar onder de indruk!! De Freedom Tower is het hoogste gebouw van het westelijk halfrond en de uitzichten zijn overweldigend. Er is een optie om voor 15 dollar een soort tablet te huren waar je info krijgt over de gebouwen waar je op dat moment naar staat te kijken. Mooi gedaan, maar ik vind het geen meerwaarde omdat het voornamelijk gebouwen laat zien die toch wel al bekend zijn. Bovendien heb je het veel te druk met kijken.. En de hoogte brengt ook andere gedachten naar boven. De beelden van 9/11 waar mensen uit wanhoop naar beneden springen, met als enige keus de vuurzee of deze peilloze diepte bezorgen me rillingen.

Na een dik een uur gaan we weer naar beneden en lopen we richting het memorial. We hadden plannen om naar het museum te gaan, maar het is daar zo ongelooflijk druk dat we dat toch overslaan. Het memorial zelf blijft ontroerend met alle namen van de slachtoffers. Even verderop ligt Liberty park waar we even wat water drinken naast het standbeeld van de “everyman” businessman; een standbeeld dat onder het stof van de ramp vandaan is gekomen en hier nu weer geplaatst is met sporen van de ramp op zijn rug.

We gaan terug naar het hotel om ons om te kleden; een bezoek aan een rooftopbar staat gepland en dresscode en id is verplicht. Met hakken (dus een taxi) gaan we weer op weg naar 230 Fifth.

Bij binnenkomst moet je je legitimeren omdat je 21+ moet zijn om binnen te komen. Ik haal mijn paspoort uit mijn tas maar met een..”oh no, you’re good” word ik verder gewezen. Niet een beleefde onderzoekende blik (is ze wel echt 21), geen liefdevolle blik op mijn paspoort, niks daarvan, ik word zonder pardon in de categorie bejaard gegooid. Ik snak naar een cocktail…

Boven aangekomen zitten we bijna met onze neus op het empire state building. Een mooie drankkaart verzacht de geleden pijn en ipv een restaurant kiezen we hier voor wat hapjes. Langzaam daalt de avond over NYC en steeds meer gebouwen worden verlicht. Het is heerlijk zitten hier en een tweede, vriendelijk aangeboden, cocktail slaan we niet af, dat zou onbeleefd zijn. Als het helemaal donker is, gaan we terug naar beneden waar ik de portier wel nog even een blik geef…what goes around, comes around.

We lopen een paar blokken verder naar het empire state building waar we graag willen kijken naar NY by night. Zo’n verlichte stad bezorgt ook prachtige uitzichten in het donker en we kijken onze ogen uit. Ik zou wel eens willen weten hoe hoog de energie rekening is van deze stad.

We nemen een taxi naar Central Park en de auto waar we inzitten lijkt wel met ducktape aan elkaar te hangen. Bij iedere bobbel voelt het alsof hij in 1000 stukjes uit elkaar gaat vallen en ik ben blij als hij ons bij Central Park afzet. En nu….denk Sex and the City, vioolmuziek, Carry meets mr Big; we gaan een ritje maken met zo’n koets door Central Park! Romantiek ten top (oké, op het minder elegante geklim om überhaupt in dat ding te komen na), de koetsier kijkt wijselijk voor zich uit en zegt niks.

We mogen het paard nog even een wortel geven en ook onderweg staan waterbakken zodat de paarden kunnen drinken wanneer ze willen. Ze worden erg goed verzorgd en er zijn speciale animal cops die controleren op rusttijd etc. De koetsier vertelt ons dan ook dat de paardjes na 3-4 uur teruggaan naar de stallen afhankelijk van hoeveel ritten ze hebben gemaakt.

Na deze prachtige dag gaan we terug naar het hotel voor onze laatste nacht hier. En ik kan het niet laten….Er staat een man met een groot bord… En ik laat me voor de eerste keer verleiden tot een “waarzegger”. RJ mag er niet bij komen staan van haar, het is private dus ik kan ongegeneerd alle vragen stellen die ik wil. Een aantal dingen houd ik voor me zelf, maar … We leven nog lang en gelukkig samen; ik kan rustig gaan slapen.

Nadat we weer vroeg wakker zijn en RJ de voorbereidingen heeft gedaan voor zijn afspraken van vandaag, stappen we snel naar buiten om nog wat van ons tegoed bij de Citi Bikes te genieten. Het is een korte wandeling richting Central Park en onderweg komen we het Love teken tegen. Het is een heel bekend pop art kunstwerk van Robert Indiana en was oorspronkelijk op een postzegel afgebeeld. Dit kunstwerk staat op de hoek van 6th Avenue en 55th Street en er staat altijd wel een rij mensen die foto’s willen maken.

Terwijl we doorlopen hebben we kennelijk het woord toerist op ons voorhoofd staan want we worden de hele tijd aangeklampt door mensen die bustours, fietsenverhuur en paard met wagen aanbieden. Een jongen zegt dat we mee kunnen in zijn Office, dat blijkt een soort riksja te zijn waar hij ons in rond wil fietsen. Hij biedt ons er nog een gratis fles wiskey bij aan; had die man nou maar geweten dat ik alleen bij cocktails overstag ga…

Aan het begin van Central Park pakken we weer onze fietsen en we trappen vrolijk over de aangewezen weg. De route die je kunt fietsen leidt niet naar de plekken die we willen zien dus we stappen regelmatig af om over de wandelpaden te lopen. Zo lopen we langs de standbeelden van Alice in Wonderland en Hans Christian Andersen. In de zomermaanden worden hier op zaterdagochtend verhalen verteld, maar nu is het redelijk rustig.

Het begint goed warm te worden en we puffen wat af. De lange heuvel die we op moeten fietsen in ca 34 graden zorgt op zijn zachtst gezegd voor wat gefronste wenkbrauwen en even overweeg ik om een enkele sportieveling die bijna fluitend de puffende menigte (want die zijn godzijdank in de meerderheid) voorbij komt, pootje te lappen. Op dat moment zegt RJ dat we even snel naar een stalling terug moeten gaan omdat we anders over dat half uur komen en extra moeten betalen !!! Ik geloof mijn oren niet… no way dat ik dat nu nog ga doen. Soms zegt een blik meer dan 1000 woorden en we fietsen dus gewoon door.

Strawberry fields staat ook nog op de planning en daar is het een stuk drukker. Dit stuk park (ca. 10.000m2) is aangelegd ter nagedachtenis van John Lennon en er komen hier veel mensen samen. Nadat we hier alles gezien hebben, is het echt tijd om de fietsen in te leveren en we fietsen terug naar de ingang.

Dan is het voor RJ echt tijd om te gaan werken dus hier scheiden onze wegen en gaan we ieder apart op weg. Vanuit Central Park loop ik naar The Plaza Food Hall aan 59th Street. Erg leuk om even doorheen te lopen; alles is zo mooi uitgestald. En niet onbelangrijk, ze hebben een hele goede airco.

Als ik me weer een beetje mens voel, loop ik naar het hotel waar ik me even opfris om dan weer op weg te gaan. Voor vanmiddag heb ik een sightseeing tour geboekt bij Circle Line Sightseeing cruises en ze raden aan om op tijd te komen. Vanuit het hotel is het ongeveer 40 minuten lopen en ik ga op weg. Ik probeer het New Yorkse loopje uit dat een dame uit de supermarkt me vorige keer heeft geleerd; kijk wat in de verte, stevige pas en geen oogcontact. En warempel, het werkt en ik word, in tegenstelling tot vanmorgen, niet aangeklampt door de verkopers op straat. Onderweg zie ik het broertje van Love en ik neem snel een foto. Hoe verder ik richting de Hudson loop, hoe minder hoge gebouwen ik zie. Iedere wijk heeft hier toch vaak zijn eigen karakter, erg leuk om te zien.

Bij pier 83 staat al een lange rij en braaf sluit ik aan, blij dat ik water mee genomen heb uit het hotel.

Ik ga eindelijk aan boord en heb een goed plekje aan de reling. De tocht gaat via de Hudson richting Vrijheidsbeeld om daarna East River op te varen. Ter hoogte van het gebouw van de VN (red RJ: ik zat daar in een kantoorgebouw vlak achter; als ik het geweten had, had ik gezwaaid 😉 !) draaien we om en varen we terug zodat je nu goed zicht hebt op Brooklyn en New Jersey. De kapitein geeft heel veel informatie, erg leuk! Ik vind het een aanrader alhoewel het laatste stukje weinig nieuws meer brengt. Maar met het briesje zit ik goed dus mij hoor je niet klagen.

Daarna ga ik terug naar het hotel, bestel wat flatbread en doe mijn benen omhoog. RJ komt pas laat terug, maar heeft een goede dag gehad. Klant tevreden, RJ tevreden, en wij zijn heel klef erg blij elkaar weer te zien. Morgen staat er weer veel op het programma dus na nog even een aflevering van Midsomer Murders gaat bij ons letterlijk en figuurlijk het licht uit.

Gooooooooooooodmorning America!!! Om vier uur zit ik klaarwakker rechtop in bed, slapen is echt geen optie meer. Nou zit het hotel op een werkelijk perfecte locatie; het heeft drie uitgangen en bij alle drie zit er een Starbucks en laten die hier in NY nou ook nog eens om veel plekken al om vijf uur open gaan.. Dus in alle vroegte zit ik al rustig wakker te worden met een heerlijke latte.

Na het ontbijt (met uiteraard verse aardbeien en uitzicht op een wakker wordend New York) gaan we meteen op pad.

We willen graag The High Line (Park) lopen nu de zon nog niet op zijn hoogst staat. De High Line is een langgerekt park dat op een vervallen traject van een hoger gelegen spoorlijn is gemaakt. De spoorlijn is al lang niet meer in gebruik en het bijzondere is ook dat het park ontworpen is door een Nederlandse ontwerper, Piet Oudolf. Als we bij het beginpunt naar boven gaan, zie ik onder de brug mensen die hun spullen bij elkaar rapen na een nacht slapen.

Het park is prachtig aangelegd met bloemen, planten en overal mooie zitjes waar je van het uitzicht kunt genieten. We komen een monnik tegen die iets aan wil bieden, maar RJ trekt me weg. Ze willen alleen geld volgens hem, maar ik sputter nog wat tegen. Je hoort toch ook vaker dat ze liefde willen uitdragen en ik behoud toch graag nog een beetje het vertrouwen in de mensheid …. onterecht blijkt later .. Want als er weer een monnik voorbij komt die een blaadje aanbiedt met liefde en zegeningen, blijf ik staan terwijl RJ een stuk doorloopt. Hij huldigt het motto “aan den lijve ondervinden” en voor ik het weet, krijg ik een pen onder mijn neus geduwd en wordt er op zeer dringende toon om een bijdrage gevraagd. Ik kijk wat hulpeloos naar een lachende RJ die mij niet komt redden en zeg dan maar duidelijk dat ik niks ga betalen. “Monnik” druipt geïrriteerd af en ik ben weer een illusie armer en een les rijker.

 

De doorkijkjes die je op diverse plekken hebt, zijn prachtig. Er zijn diverse kunstwerken geplaatst en wat ik ook zo mooi vind om te zien, is het contrast tussen oud en nieuw.

Als we weer wat verder gelopen zijn, zit een man muziek te maken met zijn djembé. Ik vraag hem of het moeilijk is en meteen klopt hij op de plek naast hem. Dat laat ik me geen twee keer zeggen en zo zit je dan op een zonnige morgen in NY met een djembé tussen je benen en krijg je een privé “masterclass”. Mijn dag kan sowieso niet meer stuk!!!

Bij het Meatpacking District komen we aan het eind van de High Line en lopen we een stuk terug de wijk Chelsea in waar we de Chelsea market bezoeken. Het is wel wat vergelijkbaar met de markthal in Rotterdam, een mix van hapjes, eettentjes en lekkere producten om mee te nemen, afgewisseld met enkele snuisterijwinkeltjes. Alleen de locatie is al geweldig, een oude fabriek waar vanaf 1890 alles wat met koekjes te maken heeft gebakken werd.

We kijken uitgebreid rond om tenslotte toch te gaan eten in een leuk zaakje om de hoek, The Park, waar vooral veel locals komen. Voor ons een echte aanrader qua uitstraling en de verse producten smaken overheerlijk.

Dan pakken we fietsen die op heel veel plekken gehuurd kunnen worden (er is een handige App van deze Citi Bikes waar je alle stallingen en overige info kunt vinden). Voor 10 dollar kun je 24 uur gebruik maken van de blauwe fietsen. Als je ze binnen half uur weer in een van de vele stallingen terugbrengt, kost het niks extra’s en je kunt dan gewoon met een andere fiets verder. Ik hoef denk ik niet te vermelden in welke bochten RJ zich heeft gewrongen om maar niet wat extra’s te hoeven betalen. Terwijl ik nog ergens van het uitzicht stond te genieten werd ik nog net niet aan mijn haren meegesleept om binnen het half uur te blijven. Voor we van start gaan, neem ik met RJ even de absolute no go’s wat filmen en foto’s maken betreft door; na de ‘behind’ opnames van Washington ben ik alert… We fietsen een heel eind langs de Hudson richting Battery Park in Lower Manhattan. Zo komen we langs One World trade center en zien we in de verte het Vrijheidsbeeld.

We fietsen door een gebiedje met veel huizen waar je goed de Nederlandse geschiedenis in NYC kunt zien aan de bouwstijl en uiteraard wil RJ graag langs het kantoor van Deloitte en Wall Street.

Van hieruit fietsen we verder naar Chinatown en het wordt aardig laveren tussen het drukke verkeer.

Daarna gaan we terug naar het hotel waar we rond vijf uur even de benen omhoog doen en een hoognodige douche nemen. We hebben veel gedaan en de temperaturen zijn ruim boven de 30 graden …

Een blok van ons hotel vandaan is een nieuw top steakhouse geopend, Mastro’s, en dat wil RJ uiteraard heel graag uitproberen. Het is een prachtige zaak en RJ meldt zelfs dat hij zelden zo’n lekkere steak heeft gegeten. En RJ heeft wat dat betreft geen gebrek aan vergelijkingsmateriaal.

Er speelt een live bandje waardoor het wel wat rumoerig is, maar ze spelen leuke nummers. Als RJ dan ook nog een verzoeknummer indient en ze even later “Have I told you lately that I love you” spelen, eindigt ook deze dag weer met een gouden randje …. en aardbeien in chocolade gedrenkt als toetje ..

Er is een spreuk die zegt dat reizen het enige is dat je kunt kopen waar je echt rijker van wordt; ik begrijp volledig wat ze daar mee bedoelen.

(kaart uit winkel Chelsea Market)

“Schatje, ik moet voor werk naar New York, maar als het kan, kun jij mee.” Ik moet even schakelen, maar Daan duidelijk niet. Die heeft in no time zijn vrienden gebeld en helpt nog net niet mee de koffer pakken. Nadat oudste broer en zus (zelf ervaringsdeskundigen in “De do’s en don’ts als het Wakend Oog er niet is”) en oma verzekerd hebben dat zij op de 15-jarige uitspattingen zullen letten, is alles in kannen en kruiken. En zo zitten we met de jetlag van de vakantie net achter de rug weer in het vliegtuig richting USA.

We vliegen vanaf Düsseldorf en staan versteld van het gedrag van de douane beambten daar. Waar ze twee (oké, ietwat onhandige, maar dan nog) Amerikaanse dames gewoon uit staan te lachen en onder elkaar beschimpen, word ik nog even gecheckt na het detectiepoortje. De dame in kwestie begint me (echt waar) te besnuffelen en wil weten welke parfum ik op heb om dat vervolgens op te schrijven. Ik word niet graag besnuffeld door vreemde vrouwen en maak dat ik wegkom richting RJ die het hele voorval met open mond staat te bekijken.

Na een korte vlucht naar Parijs, vliegen we daar met een Airbus 380 naar JFK. Het is een toestel met twee volledige verdiepingen en we vliegen bovenin in de Business Class. Hier ga ik uiteraard niet aan wennen en ik besef maar al te goed hoe we hier in de watten gelegd worden! En weer zeggen we tegen elkaar dat we er heel bewust van moeten genieten want situaties kunnen zo weer anders zijn. Genieten zolang we kunnen! We krijgen een werkelijk heerlijke maaltijd en kunnen kiezen uit de drankkaart. Aangezien ik weet dat het de scherpe randjes van het vliegen weghaalt, laat ik dat geen twee keer zeggen.

We kijken film, liggen wat te slapen en te kletsen en dan is het na 7 uur vliegen, en een ‘ontbijt’. alweer tijd om te landen. Ter verhoging van de feestvreugde heeft dit toestel schermen waarop je de beelden van een camera op het vliegtuig kunt zien. Overal zie ik hoe we draaien, dalen en de grond dichterbij komt. Ik begin steeds harder te puffen en ben weer heel blij dat we veilig op de grond staan.

Een uur later zijn we door de (lange rij voor de) douane, hebben we onze koffers en via Uber een taxi die ons in drie kwartier van JFK naar hartje New York brengt. Dacht ik dat ik veilig met twee benen op de grond stond, maar daar had ik even de taxi in NY buiten beschouwing gelaten. De man in kwestie zwiept van de ene baan naar de andere, propt zich zonder pardon overal tussen en heeft een moordend tempo. RJ opent het schuifdak en geniet van de hoge gebouwen van “zijn” stad. Nadat hij hier enige tijd gewoond en gewerkt heeft, voelt het toch een beetje als thuiskomen voor hem.

We checken in en Karin en Laurens hebben een prachtige kamer op de 41e verdieping voor ons geregeld van waar we een geweldig uitzicht op 6th Ave heeeel ver onder ons hebben.

We frissen ons op en gaan meteen weer op pad alhoewel het voor ons 1 uur ’s nachts is. Er is een streetfair geweest en jammer genoeg zijn ze net aan het opruimen. Volgens de taxi-chauffeur zijn die door de hele stad te vinden in de zomermaanden. Allemaal standjes met snuisterijen, eten en leuke dingetjes. Erg leuk om te zien dat zo’n drukke straat gewoon afgesloten wordt hiervoor en hoe snel en georganiseerd dit na afloop weer schoongeveegd wordt.

Op Times Square is het een drukte van belang en er is een groot reclamebord van Revlon waar mensen hun verloving op bekend maken. Ook wordt er van het straatbeeld een shot gemaakt en iedereen (ook wij) doet zijn best om in het shot te komen. Er staan hele rijen voor de musicals en overal zijn lichtjes, mensen, geuren en geluiden. We slenteren door de stad waar de warmte is blijven hangen tussen de hoge gebouwen.

Bij Radio City hall worden voorrondes voor America’s Got Talent aangekondigd en een groep dansers vertoont hun kunsten op de stoep. Het is met recht de City that never sleeps.

Wij zijn onderhand best moe en snakken naar een douche. Aangekomen op onze kamer worden we verrast door een fruitmand en een heerlijke fles wijn, dank je wel Laurens en Karin! Wat attent weer! En zonder dat we verder plannen hebben voor de komende dagen tuimelen we het bed in. We gaan zien wat NYC ons brengt!