Dag 5 Een bijzondere 4 mei

Op 6 juni 1944 begint in Normandië de grootste invasie over water in de geschiedenis en het begin van de bevrijding van West-Europa. Operatie Overlord, bekend geworden onder de naam D-Day. Zo’n 3.000.000 manschappen vanuit Canada, Groot-Brittannië en de Verenigde Staten trekken op om “ons” te komen bevrijden.

Vandaag, 4 mei, vonden wij een mooie dag om deze plaatsen te bezoeken en we kiezen voor een autoroute van 80 kilometer waarbij we op verschillende punten uit kunnen stappen en de tijd kunnen nemen om de monumenten te bekijken.

We rijden naar Caen van waaruit we de D514 en 515 nemen naar Ouistreham. Via een kleine omweg komen we bij de Pegasus Bridge. Om even over middernacht in de nacht van 5 op 6 juni is hier de eerste actie geweest die het begin van D-Day inluidde. Britse troepen zijn hier geland om de brug richting Caen te heroveren en op de plekken waar ze geland zijn, zijn nu monumenten geplaatst bij een meer waar op gezette tijden een licht- en klankspel opgevoerd wordt.

  

  

  

De gehele operatie omvatte 5 grote landingsplaatsen langs de Normandische kust; Sword Beach, Juno Beach, Gold Beach, Omaha Beach en Utah Beach.

Via Sword Beach rijden we langs de kust naar Juno Beach. Overal kom je monumenten tegen, zie je wegwijzers naar grotere en kleinere musea, en waaien de vlaggen van de geallieerden trots in de wind.

Bij Juno Beach stappen we uit en bekijken de monumenten, de restanten van bunkers en wapens. De teksten die we lezen maken indruk. Juno Beach was de plek waar de Canadezen aan land kwamen en op het strand hebben Canadese mensen vlaggetjes en andere herdenkingstekens achter gelaten in het zand. Komen ze hier nog voor hun opa, broer, neef? Door de foto’s die op plekken geplaatst zijn, krijgen de bevrijders een gezicht wat het zo mogelijk nog indrukwekkender maakt. Jongens in de leeftijd van mijn eigen zonen … wat gaan er veel gedachten door je heen op dit soort plekken.

    

   

    

    

    

    

    

Bij Arromanches stoppen we vervolgens boven aan de klif die over het dorpje heen kijkt. Hier is een 360graden cinema waar originele beelden worden getoond van de invasie. De stemmen van Eisenhower, Roosevelt, Churchill en De Gaulle begeleiden de zwart-wit beelden. Als je buitenkomt en over het nu vredige dorpje onderaan de berg kijkt, kun je bijna niet bevatten wat je net op film hebt gezien, wat op exact deze locatie heeft afgespeeld. Deze film vinden wij allebei zeer aan te raden als je hier bent.

   

    

Deze streek heb ik vroeger met mijn ouders bezocht toen ik de leeftijd had van Fleur. Ik vind het geweldig om het nu allemaal aan mijn eigen dochter te laten zien en al lopende komen er allemaal herinneringen naar boven. Hopelijk heeft Fleur dat later ook!

   

Bij de invasie van Normandië zijn meer dan 200.000 soldaten gesneuveld waarvan ruim 120.000 Amerikanen. In Colleville-sur-mer ligt een van de twee Amerikaanse begraafplaatsen. Hier liggen 9.386 militairen begraven op een prachtig aangelegd gebied, uitkijkend over de stranden waar veel van deze soldaten gedood zijn, vechtende voor de vrijheid.

    

    

    

Het is zeer de moeite waard het bezoekerscentrum binnen te gaan waar diverse films worden getoond en in een herdenkingstuin de namen van vermiste soldaten op een muur staan.

Het wordt beheerd door Amerikanen en dat is meteen zichtbaar en merkbaar; de eer, het respect voel en zie je overal. Een Amerikaanse dame spreekt ons aan en na een leuk gesprek nemen we afscheid….denken we….

Via Omaha Beach rijden we tenslotte naar Pointe du Hoc, gelegen tussen Omaha Beach en Utah Beach.

   

    

Pointe du Huc, een rots waar de Duitsers bunkers en kanonnen hadden geplaatst om zo beide stranden te verdedigen tegen de geallieerden. De plek werd door de Geallieerden zwaar gebombardeerd, de inslagen zijn op het hele terrein nog steeds goed zichtbaar. Een bataljon van 225 rangers is hierna via de 30 meter hoge klif naar boven geklommen, niet wetende wat ze boven aan zouden treffen. Van de 225 hebben 90-100 soldaten het overleefd en hebben, met velen lichtgewond, dit belangrijke, strategische punt in handen weten te houden totdat op 7 juni pas versterking kon komen.

    

   

    

    

  

        

    

    

Teruglopend naar de parkeerplaats komen we dezelfde Amerikaanse dame weer tegen die hier op bezoek is met haar kinderen en hun partners. We wisselen weer even wat woorden; wat een toeval..

In het nabijgelegen Grandcamp-Maisy ligt een klein museum over de rangers, maar is al gesloten als wij het plaatsje later in de avond bereiken. Het World Peace Statue staat bij binnenkomst van het plaatsje en is een mooi aanblik als je de dag langs de invasiestranden hebt doorgebracht.

Het is nog anderhalf uur rijden naar huis en we besluiten om in een klein lokaal restaurantje, La Marine, gevonden als aanrader op tripadvisor, met welgeteld 5 tafels, wat te eten. Bij binnenkomst herkennen we Nederlanders die samen met ons de film in Arromanches hebben gekeken en we raken in gesprek. De Amerikanen die vlak na ons binnen komen, kennen we ook!! Drie keer is scheepsrecht en zoals alleen Amerikanen dat kunnen doen, loopt ze naar me toe en krijg ik een omhelzing van haar.

We staan uiteraard om 20.00 uur stil bij de herdenking, extra bijzonder na zo’n dag.

Het eten is echt overheerlijk, we kiezen alledrie voor vis die zo vers is dat we vermoeden dat de kok met zijn hengel naar de zee rent zodra er besteld is. We proeven van een lokale cocktail met cider die erg goed smaakt ondanks de kleur.

Ook met de Nederlanders hebben we een heel gesprek. Zij hebben hun passie gevonden in de geschiedenis en dan met name WOII. Ze weten er heel veel over te vertellen en we krijgen foto’s te zien van bijzondere plekken waar ze geweest zijn, en waar je als ‘gewone’ toerist nooit zal komen. Ze hebben zelf Amerikaanse voertuigen uit de oorlog en rijden regelmatig mee bij herdenkingen en parades. De man geeft ons een kaartje…. H. Vrienten …

Het zal toch niet … En ja hoor, hij is een neef van Henny Vrienten van Doe Maar!!! (ik was groot fan en had voor mijn Wham-tijd overal posters van Henny en Ernst hangen).

Na drie kwartier praten nemen we afscheid met het uitwisselen van mailadressen en Facebook gegevens. Bijzondere ontmoetingen na een heel bijzondere dag.

19 gedachten aan “Dag 5 Een bijzondere 4 mei”

  1. Indrukwekkend en wat bijzonder al die ontmoetingen en gesprekken!
    In ieder geval een dag om niet te vergeten….

  2. Jeetje, een dag om even stil van te worden. De foto’s liegen er niet om en het zal zeker nog veel indrukwekkender zijn om daar te lopen.
    Wel weer zo toevallig om daar de neef van te ontmoeten. Wat zit de wereld soms gek in elkaar.

  3. Wat een indrukwekkende dag.
    En al helemaal op deze datum.
    En knap hoe je het allemaal hebt omschreven in het blog.
    Denk dat fleur hier nog vaak aan terug gaat denken.
    En wat een bijzondere afsluiting van de dag.x

  4. Jeetje, wat een dag zeg. Heel indrukwekkend, mijn man wil hier ook graag een kijkje nemen. Wat kun je dan toch ook ineens mooie onverwachte ontmoetingen hebben. Dag die jullie niet snel zullen vergeten denk ik zo.

  5. Wat een mooie dag! Heel indrukwekkend. Wat grappig dat je de neef van Henny Vrienten tegen het lijf bent gelopen. Voor mij ook nostalgie! Ik was ook super fan. En die Amerikaanse dame drie keer tegen komen. Dat is scheepsrecht.

  6. Wat een indrukwekkende dag. En kijk eens wat een verbondenheid dat op heeft geleverd met mensen die je daar toevallig ontmoet. Mooi!

  7. Indrukwekkend allemaal zeg. Wauw. Dat stukje daar wil ik ook wel eens naar toe. En al die ontmoetingen? Dat noem ik geen toeval.

  8. Heb weer genoten van het mooie verhaal en bijbehorende foto’s. Zeer de moeite waard om te bezoeken. Gewoon een keer doen!

  9. Mooi beschreven deze indrukwekkende dag in jullie hele leuke blog!??
    Erg leuk ook al die ontmoetingen.
    Ik heb met jullie weer meer genoten!

Laat een antwoord achter aan Cindy Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *