Time is running out

We hebben zo’n vol programma nu de kids hier zijn, dat blog bijhouden wel een uitdaging is. We vinden het zo gezellig dat jullie weer zo meelezen, dank daarvoor ! Vorig jaar heeft RJ, na een klacht, extra 6 toegangskaarten voor Universal gekregen. Aangezien wij niet van die waaghalzen zijn die overal in gaan vinden we 370 dollar voor 2 man die op tassen passen wel erg veel geld. We zetten de kinderen dus af met de uitdrukkelijke afspraak dat ze veel foto’s maken … Laten we het erop houden dat de kids een ander idee hebben bij veel dan wij, althans waar zij op staan …

RJ en ik hebben nog allerlei dingen te regelen voor de villa. Na ons komen de volgende gasten weer en er moet toch wel eens iets vervangen worden etc. Zo hebben we bv in november vorig jaar (!!) kerstartikelen gekocht waarvan bij 1 item de verlichting kapot bleek te zijn. RJ vindt dat hij dat drie kwart jaar later, zonder bon, rustig kan ruilen en terwijl ik verdekt opgesteld sta (no way dat ik daar bij ga staan) gaat RJ vol goede moed naar de dame van de service balie. Tussen de rekken door zie ik een staaltje vakmanschap; er wordt gepraat, gelachen, handbewegingen gemaakt en nog eens gelachen en terwijl mijn kin tot op de grond gaat, staat RJ even later met het retourgeld in zijn handen voor me …

In de middag gaan we voor lunch naar Celebration. We hebben een Spaans (tapas) restaurantje gezien wat we graag willen uitproberen. We kiezen wat gerechtjes en smullen echt. We zitten heerlijk buiten waar de eekhorntjes en vogels eventuele kruimels goed in de gaten houden; Columbia komt op de lijst!

Terwijl de kinderen de ene enge achtbaan na de andere trotseren hebben wij een rustige middag. Ik doe uiteraard de was en zie hoe inventief Daan en Fleur een eigen wasmand hebben op hun kamer. Aan het eind van de dag halen we ze op; ze kunnen nog net wat eten en als we thuis komen liggen de kinderen voor de verandering eerder in bed dan de ‘ouwelui’.

De volgende ochtend staat de wekker op 6.15 uur. RJ heeft overleg gehad met Martijn en zo is er een geweldige lens voor op de camera bezorgd. Ik wil daarmee heel graag nog een keer naar Lake Apopka. We sluipen het huis uit om de bloedjes niet wakker te maken en met de opgaande zon rijden we de natuur tegemoet.

We hebben weer geluk ! De dieren zijn volop aan hun ochtendritueel bezig en we maken de ene foto na de andere.

Op enig moment zien we een paar gators aan onze kant van de weg in het water liggen. We lopen er naar toe en met lens en mobiel staan we klaar. We proberen nog wat dichterbij, want ja, ze liggen toch in het water. We maken geweldige foto’s en je ziet Gator kijken: als ik die snap, heb ik meteen mijn hele voorraadkast vol. Opeens, razendsnel, zet hij zijn poten op de kant en wil naar boven grijpen. Het scheelde een metertje … En wat blijkt, ik kan rennen, en nog verrassend snel ook nog.

In de middag gaan we, in de brandende zon, naar de outlets en de Mall of Millenia. En ja, Annie heb een tassie!!! Kate keek weer lief dus dan ga je overstag, iedere gek heb zijn gebrek.

Bij de Mall of Millenia zien we een verlaten tasje staan op een bankje; er staat groot Rolex op … Het zal toch niet … We maken het open en iemand heeft thuis wat uit te leggen. Een dameshorloge ligt te pronken zonder de rechtmatige eigenaar in de buurt. We waarschuwen beveiliging en zien er op toe dat het tasje met inhoud veilig afgeleverd wordt; hopelijk vindt het zo de weg naar huis. Goede daad voor vandaag is weer verricht!

We splitsen op en er wordt druk geshopt. Met Fleur ga ik Victoria Secret in en kom en na een dik uur bijna overspannen weer naar buiten, wat een expeditie.. De tassenberg in de auto groeit en groeit. Na zoveel shopgeweld eten we heerlijk bij The Cheesecake Factory en delen de kinderen zelfs nog 2 cheesecakes als dessert.

Laatste stop is Old Town, de autos staan klaar en de kinderen kijken hun ogen uit.

Om half tien komen we thuis aan en beseffen dat we nog maar 1 dag met zijn allen hebben. We hebben de eerste dagen wijntjes etc gekocht en dat is natuurlijk zonde om dat niet op te maken. Dus we kwijten ons nog aan een zware taak. Bloed, zweet en tranen, maar volle flessen weggooien is verspilling.

Proost, op het leven kun je niet genoeg toosten.

We’re the kids in America (whoa)

Dinsdagochtend is al vroeg appel; ik had nog gehoopt dat ik met pan en deksel de kamers op moest, maar iedereen is op tijd op ! En zo gaan we met de wagen volgeladen op weg naar Boggy Creek Airboat Rides.

Het is meteen al goed warm; zo warm dat de alligators hun heil zo diep mogelijk onder water zoeken. We zien een enkele keer wat ogen boven water, maar ze zijn niet in poseerstemming. Vorig jaar waren we mee gegaan met Marsh Landing Adventures, die vonden wij een stuk persoonlijker, met meer uitleg. Oke, de margaritas en bier aan boord waren ook een pre, maar helaas kon je hier niet met meer dan 6 personen op een boot.

Een bezoekje aan de Walmart en op naar huis waar wij afspreken met Annette van de management company. In de tussentijd app ik met Marianne die Shy ontzettend in de watten legt ! Heerlijk om te weten dat ze het zo fijn heeft.

Dan vertrekken de oudste kids naar de outlet, de kortingen riepen heel hard. RJ zit nog even te draaien, maar de outlet zonder hem … dat gaat niet ! Samen met Fleur geniet ik van het zonnetje op het deck. Ze doet wat kunstjes en ik bewonder. En het antwoord is: nee Fleur, ik kan dat niet.

In de avond eten we bij Ford’s Garage in Lakeland. Ook als je geen liefhebber van burgers bent, kom je goed aan je trekken. Virge, Sanne en ik hebben alle drie een andere salade en ze zijn allemaal even lekker.

De kinderen gaan nog naar de communitypool waar ze met een hele groep volleyballen. En pa en ma….die liggen om even na tienen doodop in bed..

Woensdagochtend hebben we een segwaytocht in Celebration. Aangezien helmen verplicht zijn, hoeft niemand echt wat aan hun coupe te doen dus we hebben tijd extra. De gids weet veel over Celebration en vertelt honderduit ! En zien jullie het kopje van alli in het water?

De huizen zijn mooi, mooier, mooist, maar het hoogtepunt vind ik twee buurmannen die een wedstrijdje “wie heeft de langste” hebben gedaan.

Voor alle duidelijkheid, het ging om de glijbanen die vanaf de verdieping het zwembad in gingen. Raise your hand als je aan iets anders dacht…

BOYS WILL BE BOYS

Dan is het lazy river en pooltijd bij het resort.

Als de kinderen terug komen, hebben ze, zonder dat wij het weten, een lekkere fles champagne gekocht waar we mee toasten op de vakantie en nemen zij ons mee uit eten om ons te bedanken dat ze mochten komen. Ik geloof echt dat kinderen geen idee hebben hoe fijn ouders het vinden dat ze überhaupt willen komen!

Thuis drinken we nog een lekker glas wijn en gaan de kinderen op tijd het bed in omdat morgen een dag Universal op de planning staat. Sanne is voorbereid, het is gewoon genetisch bepaald. Hoe trots kun je zijn als moeder!

En terwijl de rust neerdaalt over Villa A Touch of Dutch, bekijk ik het resultaat van de afgelopen twee dagen: volle koelkast die in no time leeg raakt, 3x een draaiende vaatwasser en 4 machines gewassen en gedroogd … YES, De KIDS ZIJN ER!

All together now

Kleine wasjes, grote wasjes, je doet ze in de wasmachien. Nu er meer gezinsleden onderweg zijn, moet beddengoed verwisseld worden, handdoeken en overig linnen gewassen; hausfrau is weer an die arbeit.

In de middag shoppen we bij Lake Buena Vista Factory Stores; Fleur heeft een bikini nodig dus we moeten wel. We houden flightradar goed in de gaten en om de tijd te doden, gaan we nu toch eens kijken bij Showcase of Citrus. Met de Florida Resident pas (die alweer verlopen is, maar een kniesoor die daar op let) scoort RJ 50% korting. In een soort monstertruck worden we rondgereden over het terrein, krijgen uitleg over de citrusvruchten die er groeien en de dieren die op het terrein lopen. Door het weer wordt de tour eerder afgebroken, maar we zijn er niet heel rouwig om.

We zien dat het tijd is om naar het vliegveld te gaan, waar we eerst Hans en Franciska naar buiten zien komen. Na snel even gedag gezegd te hebben, gaan zij richting car rental en even later komen de kinderen dan eindelijk!

Geinspireerd door het lounge verhaal van de kinderen, gaat RJ over op les 2, voor gevorderden. Met de mannen gaat hij een auto uitzoeken en de heren komen dolblij naar buiten met een Ford Mustang ipv de gereserveerde midsize.

Thuis aangekomen springen ze met zijn allen in het zwembad. Ik schenk wat te drinken in en tel mijn zegeningen; Ma heeft haar kuikens weer bij elkaar!

Summer night city

We starten de dag lekker rustig; ontbijtje met vers brood van de Publix, zwembad, lezen. We willen tenslotte ook nog van het huis genieten. We vullen de zwembadspullen weer aan want op een of andere manier verdwijnen die telkens als sneeuw voor de zon.

In de namiddag rijden we naar Tampa met de foute lijst van Q-Music keihard aan. Nu weet ik niet hoe dat bij anderen gaat, maar wij gaan nog net niet in polonaise door de auto. Meezingen, zwaaiende armen, kortom; no shame at all, op eentje na…

In Tampa parkeren we de auto bij het Convention Center, vlakbij de Tampa Riverwalk. We vinden een leuk restaurantje, Harpoon Harry’s Crab House, waar we heerlijk eten.

Dan lopen we naar de Riverwalk waar we een sunsettour door de baai hebben geboekt. Waar ik mezelf al bevallig zag poseren bij de ondergaande zon voor een bouquetreeksfoto, schrikt moeder natuur zich daar een hoedje door en zet snel wat wolken voor de zon zodat dat feest niet door kan gaan.

We maken wel foto’s van de prachtige huizen (waaronder de grootste van Derek Jeter, top oudspeler van de New York Yankees), de baai en de rivier. De kapitein vertelt veel en met een lekker briesje op het water is het goed uit te houden. Op een gegeven moment gaat zelfs de muziek (hard) aan op de boot, inclusief verlichting.

Na de tour lopen we nog een stukje en krijgt RJ een appje van Harm die zijn eerste Dairy Queen heeft gegeten. Tegen zoveel ijsgeweld kan ik niet op en even later zitten we in de auto, op weg naar de DQ waar een overgelukkige RJ nu dan toch echt zijn USA-bingo bij elkaar heeft.

Ondertussen zijn Sanne, Ian, Roy en Virge op weg. Ze zitten in Frankfurt te wachten op de volgende vlucht en tot mijn stomme verbazing zitten ze in de lounge waar ze eigenlijk geen recht op hebben. Ze hebben “een RJ” gedaan; naar binnen gegaan en vriendjes gemaakt met de dame achter de balie. Die vervolgens, na een charme-offensief, de fantastic four als introducee van andere vliegers naar binnen heeft gelaten!!

Oh, what a beautiful morning

Om 5 uur word ik wakker, om half 6 ben ik klaar met appen, nu.nl, social media en plannen bedenken en doe ik wat kleine kinderen ook doen tijdens een logeerpartij … Ik kuch wat, maak eens wat geluidjes en zodra ik een wimper zie bewegen bij RJ kweel ik op indringende fluistertoon: “Goedemorgen schatje, ben jij ook wakker!” Happy wife, Happy life moet je maar denken.

En zo zitten we even voor 7 kant en klaar in de auto, halen een koffie voor onderweg en gaan op pad naar Lake Apopka.

Zodra we bij het water zijn, is het duidelijk dat we niet voor niks zo vroeg op pad zijn gegaan. Het is een drukte van jewelste in wildlifeland. Vogels zitten op de uitkijk om de lekkerste vissen uit het water te halen en dat betekent dat het “all you can eat buffet” voor de alligators ook geopend is en er een lange wachtrij is. Zoveel gators hebben we nog nooit gezien ! Ze zijn heel actief, draaien in het water en zijn duideljk op zoek naar de beste hapjes.

We zien een reiger gefocust op zijn eigen ontbijt terwijl een gator langzaam dichterbij komt. We houden onze adem in en je hebt de neiging om te roepen dat hij uit moet kijken of de film vanachter je kussen verder te kijken. De popcorn ontbreekt nog … Maar we zijn in Amerika dus net op tijd heeft Reiger het in de gaten, haast zich naar de kant en zo kwam alles toch nog goed.

Heerlijk om hier een tijd door te brengen en het ontwaken van de natuur te horen en te zien.

Op de terugweg komen we langs een aantal resorts waar ik even wil kijken ivm werk. Mensen beginnen de weg naar FloridaFun4You goed te vinden en ik wil hun vragen graag zo goed mogelijk beantwoorden als ze een villa willen boeken. RJ bedenkt nog even dat we dus eigenlijk niet op vakantie zijn, maar dat het werk is en aan zijn glimmende ogen te zien denkt hij aan aftrekposten. En zo heeft ieder zijn eigen dromen.

In de middag horen we de bel en verrast Ron ons met een bezoekje. We kletsen gezellig bij en spreken meteen af om in de avond samen te eten. De kinderen blijven thuis; deze week is hun chillweek, vanaf volgende week hebben we een druk programma en een avondje Netflix en kip van de Publix vinden ze een prima idee ! Om 6 uur beginnen we bij de Longhorn en eten daar heerlijk ! Na afloop rijden we naar Celebration waar we ijs halen bij Kilwins. Opposites attrack zeggen ze wel eens; want hoe gek RJ ook is op ijs, mij maak je er echt niet blij mee dus ik hou me bij koffie.

Als afsluiter nemen we nog een drankje bij Town Center, ook in Celebration, en zo zijn we weer helemaal op de hoogte hoe het met Ron en Monique gaat hier in Florida. De Amerikaanse levensstijl; het spontane, het beleefde en het leef en laat leven principe bevalt ze fantastisch en we kunnen er alleen maar mee instemmen !

Ook erg leuk om te horen hoe enthousiast Ron is over zijn werkzaamheden als makelaar. Wij krijgen vaker vragen over wat er bij komt kijken als je een huis wil kopen in Amerika.

Nou, zoals ze dat in Limburg zouden zeggen als je daar vragen over zou hebben: “Neet lang helle, Ron Biegelaar belle!

Sweet child o’ mine

Donderdagmorgen zijn we weer vroeg wakker en genieten we van de rust achter op het pooldeck. Het is een rustige ochtend; RJ en ik gaan naar Posner Park om nog wat benodigheden voor het huis te kopen, de kinderen relaxen en onderhouden hun relatie met Wifi.

In de middag krijgen we bezoek van Mark Egbers. Hij is beheerder van de fb pagina Alles uit Amerika en RJ kent hem al lang via het forum. Hij vertelt over zijn leven hier in Amerika en dat is altijd erg leuk om te horen. Dan gaan we onze spullen pakken voor een korte bijzondere trip.

Onderweg naar Tampa is het druk, maar ik kijk mijn ogen uit. De vrachtwagens hier in Amerika vind ik echt prachtig en mijn innerlijke Henk Wijngaard jubelt als er weer prachtexemplaren langsrijden.

Het zit ons deze reis niet mee wat vluchten betreft; onze vlucht met Spirit heeft vertraging en we eten daarom maar een hapje op het vliegveld bij Pei Wei. Later dan gepland gaan we dan toch de lucht in, op weg naar Houston. Met tropische storm Barry op weg naar land en waarschuwingen op onze telefoon ben ik extra blij als we weer op de grond staan.

Daan mag deze keer de auto voor 1 dag uitkiezen en zijn oog valt op een donkergrijze Dodge Charger. Ik maak de grote fout om argeloos te zeggen dat ik dit toch wel al onder de categorie pooierbak vind vallen. Grote verontwaardiging; ik ben af, mag niet door naar start en word vriendelijk doch dringend gevraagd om me niet meer uit te laten over auto’s.

We rijden rechtstreeks naar onze bestemming; het huis van Vincent (broer van RJ) en Leonie voor onze bijzondere ontmoeting!

Afgelopen maand zijn wij trotse oom en tante geworden van een prachtig klein nichtje! Een echt Amerikaans staatsburgertje in de familie! In december heeft Ruud, de vader van RJ, dit nieuws nog trots gevierd. Dat hij er nu onverwacht niet meer is om Kate te verwelkomen in de familie is een groot gemis. Daarom is het extra fijn dat we “even” op en neer kunnen vliegen naar Houston.

Als we laat in de avond aankomen staat Vincent ons al buiten op te wachten. RJ vliegt de auto uit en de broers zijn overduidelijk heel erg blij om elkaar te zien!

We bewonderen het slapende wondertje, drinken een heerlijk glas wijn, eten een stukje van de allerbeste Red Velvet cake uit de omgeving en kletsen bij om vervolgens snel naar het hotel te gaan voor een hoognodige nachtrust. Morgen gaan we uitgebreid op visite.

Om 7 uur staat Vincent al voor het hotel om RJ op te halen, neefje Lucas en nichtje Valerie zijn er ook bij en met zijn vieren gaan ze boodschappen doen voor ontbijt. Ik heb zo even wat langer de tijd om alle plooien en kreukels weer in het gareel te kneden.

Als RJ terug komt, staan wij klaar om uit te checken en we rijden weer naar Vincent en Leonie waar het welkomscomitee al buiten staat.

Nu is het ook tijd om het jongste familielid uitgebreid te knuffelen en te bewonderen.

En nu komt het mooiste deel….. haar naam is KATE!!!! Trouwe bloglezers begrijpen dat ik in de gloria ben!! Het kan ook niet anders dan dat ze haar eerste tasje van mij krijgt! Het is een klein portemonneetje waar we een bedragje in doen. Ik spreek met Kate af dat iedere keer als ik haar zie, ik er wat in zal doen. Stiekem hoop ik dat ze daar haar eerste echte grote damesKate van gaat kopen als het zover is.

Valerie en Lucas hebben de tafel prachtig gedekt en we genieten van ontbijt, van de kindjes, van de family time en veel te snel naar ons zin is het weer tijd om naar het vliegveld te gaan.

Door het noodweer moeten we een uur langer in de lucht blijven circelen totdat we toestemming krijgen voor (een bumpy) landing. Ik ben niet de enige die schietgebedjes doet.

Maar eenmaal weer thuis in de villa toosten we. Op familie, op het nieuwe wondertje, op Kate.

Homeward Bound

De tweede poging om in Florida te komen is inmiddels gelukt. Voordat we vanaf Schiphol vertrokken, kwamen we onderweg Stefan nog tegen in de lounge; gezellig even kort bijgekletst.

Berichten over vliegtuigen die gebotst waren en berichten over airbussen waarvan de vleugels mogelijk haarscheurtjes vertoonden, zorgden dat ik mijn drankje in no time achterover sloeg. Goed voor de zenuwen zullen we maar zeggen.

In Detroit moesten we wegens vertraging in totaal zo’n 4 uur wachten op de volgende vlucht. Maar om half 8 stonden we dan toch veilig en wel met beide pootjes op de grond.

Daan en ik haalden koffers, RJ en Fleur gingen op autojacht (voor de mannen: een nieuwe Ford Expedition met een hoognodig treetje om erin te sjravelen) en zo deden we tegen 21uur dan toch de deur van ons huis open. Heerlijk ! Nooit gedacht dat dit zo ging voelen, maar ondanks dat we het verhuren, voelt dit toch wel als onze Home, Away From Home.

Vroeg in de ochtend staat RJ al te popelen om naar de Walmart te gaan die 24/7 open is. Ik geniet buiten van de natuur die ontwaakt; de geluiden in de bosjes achter het huis, de valk die bij ons huis rond aan het kijken is voor een lekker hapje, konijn, eekhoorn … er is genoeg te zien en te horen.

Dan komt RJ schoorvoetend naar me toe. Ik voel de bui al hangen en ja hoor, tot vandaag geldt bij Calvin Klein 15 % extra over alle kortingen, en een vergelijkbare actie is er bij Tommy. Zou toch zonde zijn om geen gebruik te maken van … de kinderen willen ook … Daan heeft geen zwembroek …. Kortom, ik verlies en om 10 uur staan we bij de outlets, jippie (red RJ: Premium Outlets Vineland).

Ik eis uiteraard wel een bezoek aan mijn persoonlijke snoepwinkel. En nu mag iedereen even gaan staan en klappen; ik heb geen nieuwe BFF gekocht ! Kijke, kijke, nie kopen. Hoe knap !

In de middag rijden we naar Celebration, wat blijft dat toch een heerlijke plek ! We lunchen buiten op het terras van Market Street Diner en oh boy, de salade met ananas en garnalen is er een om het bord bij af te likken ! Thuis genieten we van zon, zwembad en boeken; een lekkere relaxte dag.

Traditiegetrouw is onze eerste avondmaaltijd bij de Outback, ik geloof niet dat RJ gelukkiger kan zijn (red RJ: hij was weer goddelijk !).

Als we even later bij de Walmart staan voor wat extra dingen, maken we meteen weer rechtsomkeer. De drukte is niet normaal, dit hebben we nog nooit gezien !

De Publix dichtbij ons is een stuk rustiger en daar haalt RJ zijn ijs. Sommige verpakkingen zorgen wel voor verbaasde gezichten bij ons en gegrinnik bij Daan.

En omdat ik niks lievers doe dan in een vliegtuig stappen, checken we vlak voordat we gaan slapen in voor een vlucht van morgenavond naar een heel bijzondere bestemming voor een bijzondere ontmoeting…..

Almost there, going nowhere

Zondag brak dan eindelijk de dag van vertrek aan. Shy werd om half 1 opgehaald en ik vond het wel zo netjes als ze fris gewassen bij haar Resort aan zou komen. Dit behaagde Hare Koninklijke Hoogheid totaal niet en het geworstel in het bad leverde voor mij een bootcamp XXL, een kletsnatte badkamer en outfit en dodelijk beledigde Queen op. Tig excuses en afscheidkusjes later was Shy weg, gooiden wij onze spullen in de koffers, zwaaiden het huis, waar de komende weken goed op gepast wordt, uit en reden aan het eind van de dag naar het Park Plaza Hotel bij Schiphol.

Prachtige kamers, op het toilet na … Denk je nog even te kunnen genieten van de privacy binnen het kleinste kamertje voor je de toiletten in Amerika weer ziet, komen ze hier met glazen deuren ! Matglas weliswaar, maar je kunt er toch akelig goed doorheen kijken ! Dus toen ik RJ, lachend, hoorde zeggen dat hij mij kon zien, was dat het einde van de toiletvreugde; dan nog liever de Amerikaanse exemplaren met kieren aan de zijkant.

Om dit alles te vergeten en natuurlijk te klinken op een mooie vakantie en dito vlucht, kiezen we een lekker drankje (laten ze nou een erg goede cocktailkaart hebben) in de bar en maken ons op voor een goede nachtrust. Morgenochtend brengt de shuttle ons naar Schiphol en rond deze tijd zijn we in Florida, jubel ik nog … How little did we know …

Goedgemutst en uitgeslapen lopen we de terminal binnen, goedgemutst staan we op tijd aan de balie om de koffers in te checken, goedgemutst kwelen we goedemorgen tegen de aardige grondstewardes. Totdat ze vraagt of RJ en Fleur wel hun ESTA hebben aangevraagd. Wat bleek …”iemand” die bij ons altijd de ESTA regelt, had zich vergist in de data en de ESTA van beiden verliep gisteren. Lang verhaal kort: de snel opnieuw aangevraagde ESTA met goedkeuring nam 2 uur in beslag, en dat was net een kwartier langer dan dat we mochten inchecken. Normaal is dit binnen 15 – 30min gelukt, maar niet deze morgen … Geen vlucht voor ons en alle vluchten voor de rest van de dag waren vol. Een lieve dame van Delta kon ons nog net op de vlucht van morgenvroeg zetten. Godzijdank zijn we nog redelijk vers van de pers getrouwd en nog walgelijk klef dus geen stoom uit de oren of klinkende ruzies, oke, een wat hoger opgetrokken wenkbrauw dan normaal, maar daar blijft het dan ook bij. En zo sjokken we terug naar ons, snel opnieuw voor een nachtje geboekte, hotel …

We verdrinken ons verdriet bij restaurant Cor & Don (ja, die van…) en gaan morgenvroeg met hernieuwde moed richting Schiphol.

Maar een klein duiveltje op mijn schouder fluistert slechtigheid …. Psst, Ca, een man met schuldgevoel en die taxfree winkels morgen, DAT biedt kansen.

A sort of homecoming

Nog een weekje werken en dan mogen we eindelijk weer … Ons geliefde vakantieland roept en het roept heel hard. Dachten wij afgelopen jaar dat we vanaf nu alleen nog met Fleur op vakantie zouden gaan, werden we blij verrast. Daan gaat ook de hele vakantie mee en verzuchtte afgelopen week nog dat hij niet kon wachten om in het vliegtuig te stappen. Hij is al druk bezig met de playlist waar hij als neutrale partij zowel de belangen van ons als van onze 16 jarige Fleur gaat behartigen.

Shy gaat naar haar luxueuze resort bij de liefste pleegouders die een hondendiva maar kan wensen.

We overnachten 7 juli bij Park Plaza Amsterdam Airport en de volgende ochtend vliegen we, via Boston, naar Tampa waar RJ weer zijn auto gaat uitzoeken en wij doorrijden naar onze villa op Solterra.

En om de feestvreugde nog te verhogen komen deze twee leukerds ….

en deze twee leukerds ….

een week later ook nog langs. Zij hadden de tickets al in de pocket voor wij ze hadden. Sanne en Roy vliegen na een weekje door naar Jamaica; Ian en Virge na 6 dagen naar Costa Rica. Maar voor een klein weekje zijn we met 8 man en gaan we bekijken of we Roy en Virge ook kunnen aansteken met het Amerika virus.

De 22e vliegen RJ, Daan, Fleur en ik dan naar San Fransisco om via de highway 1 naar LA te gaan en via de Route 66 (misschien nog door Joshua Tree) naar de Grand Canyon en Las Vegas. Vanaf Las Vegas vliegen we dan weer via Atlanta terug naar Amsterdam. We hebben weer veel via AirBnB geboekt waarbij RJ de hik kreeg van de prijzen aan de westkust … Maar goed, missie geslaagd.

Alcatrez en whalewatching bij Monterey zijn ook al geboekt en bij dat laatste hopen we op veel “Rick en Mandy” momenten waarbij de orka’s en walvissen speciaal wat langer en heel bevallig in de lucht blijven hangen voor een mooie foto ….

Het boeken van de tickets had nog even wat voeten in de aarde. Oorspronkelijk hadden we een rechtstreekse vlucht met KLM vanuit Las Vegas naar Amsterdam met de dreamliner. Wie een beetje heeft opgelet, heeft misschien gezien dat er een bericht over de dreamliner is rond gegaan dat bij het toestel het rem- en stuursysteem zou kunnen blokkeren …

No way dus dat ik in dat ding nu boven de oceaan ga zwabberen. De paniek was compleet en RJ en Daan zagen hun geest al kruipen met mij in dat toestel. Gelukkig kan RJ heel liefjes doen aan de telefoon en erg vasthoudend zijn en zo hebben we zonder enige kosten de vlucht kunnen wijzigen. Dringend Verzoek van de Baas: Wil niemand mij iets vertellen over problemen met vliegtuigen, hoe klein ook, voor ik weer veilig terug ben ?