Auteur: CaRo

Het is weer voorbij, afgelopen, finito, het einde, the end … Over 15 minuten vliegen we en zeggen we weer dag tegen Amerika. Nergens voelen we ons zo vrij en lekker als wanneer we hier zijn.

Alle lezers, super bedankt dat jullie met ons mee zijn gereisd. Jullie reacties, likes, appjes of gewoon het meelezen heeft het reizen extra gezellig gemaakt.

Voor nu, tot ziens op Facebook, in het echt (helemaal gezellig) of bij onze volgende reis.
Bedankt, en keep travelling!

Vanmorgen ging om half 7 de wekker; dat is niet meteen het tijdstip waarop een paar van ons het meest vrolijk en florisant zijn … Maar een uurtje later zitten we dan toch gewassen en gestreken in de auto (alhoewel ik duidelijk nog wat vouwen en plooien zie …) op weg naar onze afspraak. Voor de vakantie hebben we contact gehad met Jim van het Bear Creek Feline Center; een stichting die met vrijwilligers zorgt voor de opvang van katachtigen die als huisdier/showdier gebruikt zijn of dusdanig gewond zijn dat een leven in de wildernis niet meer mogelijk is. Het is een kleinschalig poject en ze krijgen o.a. geld door giften en van mensen die (op afspraak) een bezoekje komen brengen.

Jim en zijn team leggen alles uit en we kunnen volop vragen stellen. Ook mogen we voeren, foto’s maken in de kooi terwijl Jim ons bij de schouders vasthoudt om in te grijpen.

Je voelt bij het voeren de adem op je huid en de aanraking van de klauw tegen je hand is ook erg bijzonder!

Dan mogen we weer een kooi in en de serval is niet bij me weg te slaan; als hij aan me begint te snuffelen is dat wel heel spannend! Die denkt ook …. karbonade in de pocket voor vandaag!

We brengen enkele uren door in het centrum en we blijven fotos maken, teveel om te plaatsen. We zijn erg onder de indruk van het werk en de kennis van Jim. En deze dieren kunnen helaas niet meer in het wild terug, maar ondanks de tralies krijgen ze in dit centrum genoeg beweging en uitdaging door de vele uren die iedereen hier in de dieren steekt. Als we afscheid nemen, zijn we het er alle vier over eens dat half 7 opeens helemaal niet meer zo erg is.

We rijden door naar Lake City, onze AirBnB voor vanavond. Weer een juweeltje is het!! We denken nog even dat we in een deel achter het huis zitten, maar dit hele huis is voor ons! Wat een ruimte!!

We gooien meteen de was in de machine en nemen nog een kijkje in het historisch centrum.

Nadat we gegeten hebben (red RJ: de Longhorn vanavond; en zoals door de meesten al goed gegokt, gisteren was het de Outback !) halen we nog even de laatste boodschappen bij de Walmart en vooruit …. omdat we vast wel wat te vieren hebben een heerlijke Pinot Noir uit Oregon en voor Daan een echte Budweiser (red RJ: voordat we écht nog een allerlaatste Blizzard bij de DQ halen …). Fleur zal het nog braaf met een smurfenslushpuppie moeten doen, verschil moet er zijn!

Proost!!! Op het leven, op de liefde, op vakantie, op dit prachtige land en op jullie!

We doen het vanmorgen lekker rustig aan en laten de Historic Michabelle Inn achter ons. We hebben een reisdag voor de boeg van zo’n 6 uur naar Panama City en zullen hierbij door drie staten komen waarbij we uiteindelijk weer in Florida zullen belanden.

De temperatuur begint al snel te stijgen dus RJ zoekt verkoeling en dat vindt hij bij zijn hofleverancier.

We rijden met toepasselijke muziek Alabama in en de planning voor vandaag was om te stoppen in Mobile, waar de USS Alabama ligt. Dit is een gevechtsschip dat een aantal jaar ingezet is geweest en nu als museum dient. Ook is hier de film Under Siege opgenomen. Maar het is weer zo warm en met de herinnering aan de lange, warme dag in New Orleans gisteren is de animo niet heel groot.

We rijden voorbij maar houden wel een serieus gesprek. Want wat nu ? We moeten wel iets, hoe klein ook kunnen laten zien aan trouwe volgers van het blog We kunnen niet zomaar spijbelen. En dus besluiten we om de scenic route langs de golfkust te rijden zodat we toch wat foto’s kunnen laten zien.

Als we de grenslijn met Florida passeren voelt RJ zich weer helemaal thuis en belt meteen het restaurant voor vanavond … wie het weet mag het zeggen …

De golfkust hier is druk bezocht en overal zie je boten, surfborden en heel veel hotels en appartementen. Oh, en kerken…. Niet te geloven hoeveel.. Op een kort stukje hebben we om de 300/400 meter wel een kerk gezien.

Als we langs een winkelgebied komen, probeer ik de aandacht nog af te leiden, maar tevergeefs … RJ en Fleur veren op en roepen om het hardst dat we nog echt niet veel geshopt hebben en ik voel de bui al hangen. Godzijdank word ik gered door een echte bui en ik werp met terugwerkende kracht dankgebedjes naar alle kerken waar we langs gereden zijn.

We checken in bij het Hilton Garden Inn waarbij RJ en Fleur meteen vertrekken naar het letterlijk erachter gelegen winkelcentrum. Heel druk bezocht …

Maar Fleur krijgt alle aandacht bij haar favoriete stands en vindt nog een jurkje.

Heel handig qua timing omdat we haar daarna moeten vertellen dat we morgen om half 7 ons bed uit moeten voor een bijzondere ontmoeting !

Als we het ontbijt op hebben en naar buiten willen lopen, zien we de vader van de huidige eigenaresse van onze B&B uit zijn kamer schuifelen. Hij komt op ons af en begint te vertellen over zijn leven en wil ons alles laten zien.

Nadat we zijn levensverhaal gehoord hebben, stappen we in de auto en gaan op weg naar New Orleans. De stad is in 1718 gesticht door de Fransen en vernoemd naar Filips II van Orleans. Parkeren in de stad is echt loeiduur (45 dollar voor een dag) maar RJ vindt een plekje aan Canal Street bij Tulane Medical Center waar we voor 6 dollar kunnen staan (gejuich in de auto). Van hieruit kun je in flinke pas in een kwartier op Jackson Square staan waarbij je al door de French Quarter loopt.

Op Jackson Square is het gezellig druk en de diversiteit aan mensen is enorm. Ik moet Fleur echt even heel indringend aankijken want zij heeft nog net niet haar mond wagenwijd open.

We hebben een tour geboekt bij New Orleans Tour Company die adverteren met een comfortabele bus en kleine groep en zij zouden ons oppikken tegenover Cafe du Monde … komt dat nou eens even goed uit want bij New Orleans hoort ook koffie drinken met de beignets op deze plek. Dat denken meer mensen en we staan een tijdje in de rij voor we een plekje krijgen.

We krijgen bericht dat ze ons in verband met het drukke verkeer twee blokken verder oppikken dus snel in de benen en we lopen naar de genoemde plek. Wat ons opvalt is dat er echt veel bedelaars zijn en we zien her en der ook plekken die duidelijk als slaapplekken dienen in de nacht. We staan enige tijd in de brandende zon, zien alles en iedereen langskomen, maar geen bus … Weer bellen en dan krijgen we weer nieuwe aanwijzingen en weer twee blokken verder staat dan eindelijk een busje. We gaan blij zitten, want airco en ruime plekken, maar dan blijkt dat dit busje ons naar een grote bus brengt waar we niet meer bij elkaar kunnen zitten en de plekken niet comfortabel zijn. RJ en ik zitten bij een groepje jongemannen waarvan er een erg op prins Harry lijkt. Ze zitten grapjes te maken en door de uitleg heen te praten en prins Harry of niet; ik mep hem bijna met mijn BFF om de oren. We rijden in sneltreinvaart en de reisleider is niet verstaanbaar. Hier hebben we echt geen zin in en als we stoppen bij St. Louis Cemetery No. 3 besluiten wij dat we het verder zelf wel doen en gaan niet meer verder mee. We hebben gemaild naar het bedrijf en krijgen wel heel netjes ons geld terug.

De Garden District is prachtig en doet ons qua architectuur een beetje denken aan de huizen in Savannah. Opvallend is dat veel huizen in verhouding smal zijn maar wel erg lang en overal lange ramen. De oorzaak is geld; vroeger hing de hoogte van de belasting af van de breedte van je huis en de deur werd ook belast. Nou, als het niet breed kan, dan maar lang en hoog en door een lang raam kan iedereen ook goed naar binnen.

The French Quarter is het oudste deel van de stad met beroemde straten als Bourbon Street en Royal Street. Ook hier kijken we onze ogen weer uit; vampier store en voodoo store gebroederlijk naast elkaar. We gaan zo’n voodoo store in en ze zijn heel erg streng op het maken van foto’s. Een sterke patchoeli geur, doodskoppen, kaarsen en een duivels wezen achter een raam geven een creepy gevoel. Voodoo dolls voor al uw wensen en verlangens … we zien een doll voor vruchtbaarheid (doe maar niet), een doll voor meer romantiek in je leven (mag niet, kids vinden dat wij onze max bereikt hebben) en dolls om karma een handje te helpen (hmmm, tempting, maar niet zo aardig) dus we gaan met lege handen naar buiten. Dit heeft ook niks te maken met de echte voodoo, maar leuk om even te kijken.

Het is inmiddels 5 uur en we hebben flink rondgewandeld in bijna 40 graden. We hebben ook geen droog draadje meer aan ons lijf en we willen eigenlijk alleen nog maar airco en douche. We nemen een Uber naar onze auto en stappen echt uitgeblust in. Thuis aangekomen ploffen we op bed en frissen ons op.

Onderweg zien we wel hoe groot het verschil is tussen de mensen hier. Aan de ene kant van de straat zien we houten chaletjes die bijna uit elkaar vallen. Daarnaast een kerk die er perfect onderhouden uit ziet en aan de overkant worden nieuwe huizen gebouwd met een stenen onderlaag. Ik vraag me af hoe de mensen dat doen als je zo duidelijk ziet dat je buurman het echt niet goed heeft …

Normaal gesproken vinden we het erg leuk om verschillende restaurantjes uit te proberen, maar Tope La was de eerste avond zo goed dat we daar weer gaan eten. We worden niet teleurgesteld !!

Het is weer overheerlijk! En wel zo lekker dat ondanks dat de DQ om de hoek van onze B&B zit … let op Newsflash; RJ WIL GEEN, ik herhaal GEEN DQ.

Ten eerste willen we alle lezers nog eens bedanken dat jullie nog steeds geduld opbrengen voor onze blogposts en blijven meelezen !

We hebben heerlijk geslapen en zijn dus uitgerust voor de planning van vandaag. We rijden naar Vacherie en zien het waterige landschap van dit gebied, ook wel bekend als de Bayou.

Over de Veterans Memorial Bridge komen we bij de eerste stop van deze dag, de plantage.

Op redelijk korte afstand van elkaar zijn een aantal plantages waar rondleidingen gegeven worden. De Oak Alley Plantation is waarschijnlijk de meest bekende en het is een plaatje om te zien. Toch hebben wij gekozen voor de Whitney Plantation omdat de rondleiding hier gaat om het leven van de mensen die als slaven werken. De rondleidingen worden voor zover wij gezien hebben ook gegeven door mensen met een donkere huidskleur en onze gids komt zelf uit een familie met een slaven achtergrond en ze heeft een zeer uitgebreide kennis. Het verhaal is gruwelijk; we kunnen ons gewoon niet voorstellen hoe je zo met andere mensen om kunt gaan. Maar de slaven werden niet gezien als mensen, maar als eigendom; als investering en vooral als een manier om meer geld en dus macht te krijgen.

Bij aankomst werd je naam ontnomen en je kreeg een christelijke voornaam; een achternaam verdiende je als slaaf niet. Kinderen werden verkocht en losgerukt van hun ouders, vrouwen en mannen werden gedwongen om kinderen te krijgen die vervolgens weer aan het werk gezet werden en er heerste een cultuur van angst, onderdrukking en verdeel en heers. De omstandigheden waren schrijnend en het werken op de plantages heeft onvoorstelbaar veel mensen het leven gekost. Het verschil met het leven van de mensen waarvoor ze werkten en de slaven kon niet groter zijn en de rondleiding maakt een hele diepe indruk op zowel ons als op de kinderen.

We rijden daarna nog even langs de Oak Alley plantage en ondanks de grandeur hiervan zijn we toch blij dat we voor de Whitney plantage hebben gekozen.

We lunchen bij een Subway, komen wat op adem, want oh wat is het heet, en gaan op pad naar onze volgende bestemming; de Cajun Pride Swamptour.

Met een boot varen we de Bayou in en onze captain Brandon is een local guy die zijn hele leven al hier woont en om de dooie dood niet bang is voor welk beest dan ook. Een groter contrast met mij kon er niet zijn maar ik zit vlakbij hem en wil niet onderdoen of het pussy zijn dus met samengeknepen billen houd ik slangen vast, aai ze en probeer ze lief toe te lachen. En door de warmte en het vocht hangt mijn haar inmiddels op half 7 maar dit moet ik op foto hebben als bewijs!

Brandon vertelt honderduit en we zien tig alligators en zelfs wasberen !

Als we rond de klok van 6 terugkomen gaan we even terug naar de B&B om op te frissen.

In het gezellige centrumpje eindigen we deze avond bij een leuk Mexicaans restaurantje, La Carreta, waar een DJ allemaal hits uit de 80’s draait !

Dat moet gevierd worden en daar hebben we een goede manier op gevonden.

Als we de was uit de wasmachine in de kelder halen, zien we nog net een beest snel wegkruipen. Het is een grote kakkerlak en ik heb nog nooit zo snel al mijn spullen ingepakt, deur achter me dicht en in de auto gesprongen. Ik ga rustig picknicken in een gebied waar beren rondlopen maar een kakkerlak in de kelder … no way !

Vandaag staat een lange reisdag op de planning waarvan we een deel over de Natchez Trace Parkway rijden. Deze volgt de Natchez trace, een oude trail die honderden jaren door de indianen en daarna door ontdekkingsreizigers en handelaren gebruikt is. Een mooie scenic route met veel groen, wat zal het hier prachtig zijn als de bladeren gaan kleuren.

Als RJ zegt dat we er al af moeten en de afslag pakt, ben ik nog niet alert. Als er op een gegeven moment een DQ teken voor ons opdoemt begrijp ik dat we de prachtige historische, scenic drive hebben ingewisseld voor een simpel ijsje (red RJ: nou nou nou … een simpel ijsje …) !!! En niet 1, maar door een foutje binnen krijgt hij er gewoon nog eens 2 gratis extra bij (red RJ: ik zei, als jullie ze anders toch weggooien, dan neem ik ze graag mee 😉 ! En zo geschiedde …).

Niet veel later arriveren we in Vicksburg, een belangrijke plek uit de Amerikaanse Burgeroorlog. Door de overgave van Vicksburg en de nederlaag van de zuidelijke staten, kwam de Mississippi rivier volledig in handen van het Noorden en dat wordt gezien als een keerpunt in de Burgeroorlog. Het Visitors Center biedt een tentoonstelling en film waarna je aan een tour kunt beginnen. Op deze plek worden ook vaak hele veldslagen nagespeeld door mensen die bij reenactment groepen zitten.

We zien veel monumenten en artillerie, wat een hevige gevechten moeten zich hier afgespeeld hebben.

Daarna is het nog een flink stuk en in de avond komen we bij onze plek voor de komende 3 nachten aan.

We hebben een Bed and Breakfast geboekt in Hammond en gaan van hieruit de omgeving en New Orleans ontdekken. Een prachtig huis staat op ons te wachten waar wij een cottage suite hebben geboekt. In mijn uitgebreide fantasie voel ik me even Scarlet O’Hara uit Gone with the Wind in deze prachtige omgeving. Totdat ik in de spiegel kijk … dan ben ik gewoon “Ca oet Gelaen” die hoognodig wat op haar gezicht moet smeren en een borstel door haar haren moet halen.

We eten heerlijk bij Tope La waarbij ik 2! (ik zal ze krijgen ook …) heerlijke Martini’s drink en RJ gaat voor een glas wijn van Paydirt Going for Broke. What’s in a name, we verzinnen het niet …

 

Na het ochtendritueel stappen we in de auto voor het bezoek aan Graceland. Dit vinden we toch wel een must als we een roadtrip door het zuiden doen. We hebben een tour geboekt om 10 uur en onderweg komen we al in de stemming met de juiste muziek. We rijden door een wijk met “leuke huisjes” en vergapen ons; de een nog mooier dan de andere.

Bij Graceland  krijgen we een korte film te zien en worden dan per busje naar de overkant van de weg gebracht, naar het huis zelf. Bij de tour hoort een tablet met daarop een audiotour (ook in het nederlands dus handig voor kinderen) en je loopt in ganzepas achter elkaar door het huis. Marching of the ducks hebben we nu zelf gedaan, who needs het Peabody hotel … (stond ook op het lijstje …). Het huis zelf is helemaal niet zo groot, maar de wetenschap dat Elvis hier rondgelopen heeft en zijn leven leidde vinden we wel heel bijzonder ! Qua inrichting hebben we niet geheel dezelfde smaak; een op zijn zacht gezegd bijzonder kleurgebruik en erg druk, maar we kijken onze ogen uit!

 

Aan het eind kom je in de meditatietuin waar zijn graf is, naast dat van zijn ouders, oma en tweelingbroertje. Bij zijn graf liggen bloemen, vers en nep, vlaggetjes, armbandjes; Elvis leeft nog volop bij veel mensen. Dat zien we ook aan de dames die erg geëmotioneerd op een bankje zitten, ogen worden gedept met tissues en het grijpt ze overduidelijk erg aan terwijl ze qua leeftijd niet in zijn periode jong waren zo te zien.

Met een busje worden we teruggebracht en zien daar de tentoonstelling van zijn vele auto’s en de 2 vliegtuigen.

Het is bloedjeheet als we teruglopen naar de auto en we zijn blij dat we even in de airco zitten. We hadden voor Memphis een aantal opties wat we eventueel wilden doen en we rijden nu naar het Lorraine Motel, waar Martin Luther King is vermoord. Hier is ook het National Civil Rights Museum en aangezien de kids ook geïnteresseerd zijn (mijn mond viel nog net niet tot op het asfalt) gaan we hier naar binnen.

Een ongelooflijk indringende blik op hoe mensen met een donkere huidskleur werden behandeld volgt, geillustreerd door filmpjes, beelden, geluiden, verhalen. Er zijn veel Afro-Amerikaanse mensen en ik begin me gewoon ongemakkelijk te voelen als ik samen met een groep een film aan het bekijken ben. Je krijgt gewoon de neiging om sorry te zeggen.

De kinderen zijn ook erg onder de indruk en ik zie Daan veel uitleggen aan Fleur. De kamer waar ML King is vermoord is intact gelaten, net als aan de overkant de kamer waar de vermoedelijke schutter zijn dodelijke kogel heeft afgeschoten. En wat lijkt het me vreselijk als je als familie met zoveel vragen achter blijft; zij geloven niet dat James Earl Ray de dader is en er blijven inderdaad genoeg vragen onbeantwoord.

Wij vonden het heel indrukwekkend en zijn blij dat we dit gezien hebben, ondanks dat het geen “vrolijke vakantie activiteit” is.

Terug in het huis drinken we even wat en frissen ons op, daarna gaan we naar Beale Street waar we bij BB King’s Blues Club een hapje Southern Food eten en getrakteerd worden op een live blues optreden van een beroemdheid die per limousine wordt afgezet.

 

We vinden het erg leuk dat we dit een keer mee gemaakt hebben en de dingen die we in Memphis wilden zien/doen hadden we ook niet willen missen ! Maar qua stad voelen wij ons in Nashville veel fijner zoals we al van meer mensen hebben gehoord. Maar Graceland is natuurlijk een must en ik vind dat deze stad er, op een roadtrip door dit deel van het zuiden, echt wel bij hoort !

En als we daarna de zon in de Mississippi zien zakken, is er weer een mooie dag voorbij!

We ontbijten op ons gemak waarbij RJ er op let of we ook wel van iedere hap erg goed genieten. Aangezien Tennessee geen inkomstenbelasting kent, krijgt de staat zijn inkomsten met name via salestax; alles wat je koopt is behoorlijk belast en bij de kassa is het dus even slikken!

Om 11 uur hebben we een tour geboekt (Songbird Tours), maar daar aangekomen krijgen we te horen dat alle apparatuur is uitgevallen; de tour gaat dus niet door … Niet getreurd, ik had nog wat achter de hand en een kwartier later staat Jeremy van Joyride Nashville voor onze neus. En een joyride it is ! In een golfkarretje rijdt hij hard door de straten en langs de auto’s, Tory en ik houden elkaar goed vast. Hij laat ons heel Nashville zien, op sommige plaatsen stappen we uit en lopen we rond terwijl hij uitleg geeft, het karretje komt overal dichtbij en doordat we alleen zijn, is het heel persoonlijk en is er veel ruimte voor eigen vragen, echt een aanrader !!!

We zien Music Row waar bekende sterren onnoemelijk veel hits opgenomen hebben, het huis van Waylon Jennings waar ‘onze Waylon’ zijn (artiesten)naam vandaan heeft en nog heel veel meer.

We laten de foto’s hun werk doen, maar we hadden nooit gedacht dat Nashville zo’n ongelooflijk veelzijdige stad zou zijn. Wat ons betreft tot nu echt de verrassing van de trip!

 

 

 

 

 

Na een lange tour zet hij ons af op Broadway en lopen wij The Stage, ook weer een plek met veel historie, binnen waar een goede band zit te spelen. Wat een sfeer en wat een goede muzikanten. Ze vragen of er iets is wat wij graag willen horen, en zo spelen ze een aantal verzoeknummers, onder het genot van een heerlijk drankje. Ik weet dat we het niet moeten doen, maar voor ik het in de gaten heb, tikt er eerst een voetje mee, als vanzelf beweegt mijn hoofd en voor we het in de gaten hebben zingen en swingen we mee. Geen geschokt gemompel van de kids, geen overduidelijk oogsignaal van de kids die dat kunnen stoppen!

Aangezien we nog naar Memphis moeten rijden, vertrekken we aan het eind van de middag en om 5 uur plaatselijke tijd bellen we Ian en zingen we voor zijn verjaardag. In Memphis komen we in de avond terecht in een prachtige straat tegenover een kerk, we zijn dus gezegend. Deze AirBnB is heerlijk ruim en we genieten van een filmavondje met zijn vieren met wat lekkers op tafel en een heerlijke fles pinot noir (red RJ: uit Oregon, dat zijn de beste). Tenslotte is er een jarige in de familie en dat kunnen we niet ongemerkt voorbij laten gaan. Mochten jullie een dezer dagen jarig zijn, laat het zeker weten! Met veel plezier toosten we ook op jullie!!

Al vroeg gaan we op pad en rijden weer omhoog richting de bergen. De mist is nog niet helemaal opgeklaard en de bergtop zie je dan ook omhuld door wolken.

Vandaag staat Ruby Falls op het programma, een ondergrondse waterval, diep verscholen in de berg Lookout Mountain. We gaan met een lift een heel eind naar beneden en komen aan in een gangenstelsel waar we met onze gids de wandeling naar de waterval gaan maken.

 

De gangen en waterval zijn ontdekt door Leo Lambert en als ik het smalle tunneltje zie waar hij doorheen gekropen is, beneemt me dat de adem. De watervallen zijn genoemd naar zijn vrouw, dat is dan wel weer romantisch.

 

Het is koel beneden en er zijn mensen die echt vesten aan hebben en degene die dat niet hebben lopen te bibberen. Behalve als je wat last hebt van de …… laten we het postpuberteit noemen ……. en je met behulp van een giga opvlieger staat te puffen tussen het rillende publiek….

We zien stalagmieten, stalactieten en allerlei mooie formaties onderweg.

 

 

Bij de waterval aangekomen is het redelijk donker totdat de gids de lichten aandoet (red RJ: ze weten er wel weer een show van te maken, die Amerikanen) en je de 145 ft waterval naar beneden ziet vallen in allerlei kleuren licht. We kijken onze ogen uit ! Het is echt een prachtig gezicht !

 

Hierna klimmen we de toren op en ik zie dat de stappenteller op mijn mobiel begint te juichen. Ook hier is het uitzicht weer grandioos, net als op diverse andere plekken van Lookout Mountain. De bewering dat je van hier af 7 staten kunt zien, klopt dan wel niet maar dat het een prachtig uitzicht is, is iets wat zeker is.

 

We gaan terug naar de auto en zetten onze reis voort. We rijden langs een enorm militair gebied. Vandaag is Nashville de eindbestemming, maar dat Lynchburg waar Jack Daniels vandaan komt bijna op de route ligt, kunnen we natuurlijk niet negeren.

En daar, tussen de whiskeyvaten, vind ik voor het eerst een Amerikaans openbaar toilet ZONDER kieren die als doorgeefluik gebruikt kunnen worden.  De onderkant nemen we dan maar voor lief..

We maken een erg leuke tour, mogen vanwege de kinderen niet proeven, maar wel ruiken. En ook kopen in het winkeltje, dat dan weer wel. De tour vinden wij echt een aanrader en onze gids is een echte Southern girl, met accent en al.

Wij kopen als aandenken een gegraveerde fles met de duidelijke afspraak dat alleen de fles bewaard moet worden, niet de inhoud.

Het centrumpje van Lynchburg zelf is ook te leuk, alles draait hier om de whiskey.

We rijden verder naar Nashville waar we een uur terug gaan in de tijd en zoeken meteen een restaurantje in de buurt van de AirBnB. We rijden daarna nog even downtown Nashville in waar uit alle bars countrymuziek klinkt. Na zevenen mag je hier niet met kinderen naar binnen en Daan is diep beledigd dat hij daar hier ook toe behoort. Ben je eindelijk 18 en mag je alles, word je hier weer onverbiddelijk in de kinderhoek gezet. Maar wat een sfeertje heerst hier zeg!

 

 

 

Onze airbnb ligt bij de Centennial Park en daar maken we nog foto’s van het Parthenon, althans, een replica op gelijke schaal die hier in 1897 gebouwd is.

Ik had me voorgenomen dat ik bij onze AirBnB in gezelschap van Jack het blog nog zou typen, maar we zijn na zo’n lange dag meteen in slaap gestort (red RJ: inclusief het uurtje extra vandaag …).

En zo eindigen we met de zin die we hier al heel vaak heb gehoord …

Have a nice day y’all and God bless you!

Met frisse tegenzin verlaten we in de ochtend de prachtige cabin. We gooien het vuilnis weg in een speciale bear can, een prullenbak die beerbestendig is. Het idee dat er in de nacht beren rondom het huis kunnen lopen is toch wel bijzonder.

We gaan op weg naar Chattanooga en rijden langs Dollywood. Dolly Parton is hier in de omgeving van Pigeon Forge opgegroeid en ze heeft hier een eigen pretpark, restaurant en zelfs een eigen hotel.

We laten de bergen achter ons en het landschap wordt weer weidser en vlakker. Je blijft je ogen uitkijken als je hier over de wegen rijdt. De vrachtwagens vind ik gewoon echt mooi en als ik even later achter het stuur kruip voel ik me trucker Ca, geef nog eens gas en zo komen we ongeveer 2 uur later aan in Chattanooga.

We komen hier voor Lookout Mountain en als het niet te druk is Ruby Falls, maar dat gaan we morgen doen. Aan de Tennessee river ligt het Tennessee Aquarium en wordt gezien als een van de beste aquariums van het land. Dit wordt onze bestemming voor vandaag. We bekijken, lezen en verwonderen ons en hebben een erg leuke middag.

 

Dan zoeken we onze AirBnB voor vannacht op en vinden een schone en leuke bungalow.

Vlakbij ligt een Italiaan, Il Primo, waar alleen locals komen en we eten er heerlijk (red RJ: persoonlijk vind ik dit een understatement; geweldige sfeer, geweldige bediening, echt uitmuntend gegeten en … tegen een hele vriendelijke prijs 😉 ).

We hebben een leuke route gevonden door de stad met murals en we komen zo op diverse plekken. We maken foto’s en de kids kijken verschrikt hoe wij poses aannemen. Als ik kennelijk te ver ga, draait Daan als een volleerde maffia baas het getinte raampje even naar beneden, schudt zijn hoofd en doet meteen het raampje weer dicht. Dit werkt me zo op mijn lachspieren dat ik tot grote horror van de kids sta te huilen van het lachen waarbij ik niet eens de kracht meer heb om in de auto te stappen en diverse passanten blikken werpen. Ik denk serieus dat dit de laatste vakantie is geweest dat ze mee gaan.

 

We maken een avondwandeling door het Coolidge Park en er worden druk nog wat pokemon gevangen. Daan heeft ons al een paar keer verbaasd met interessante weetjes en wat blijkt; bij veel punten uit het Pokemon spel (het spel speelt zich af in de omgeving waar je op dat moment bent) staat er leuke informatie over de omgeving. Een rustig dagje mag ook wel eens tijdens een roadtrip …