Florida Juli 2015

Na wederom een vers ontbijtje (Publix, what else), checken we om tien uur uit en rijden richting Clearwater Beach. Aangezien we al heel wat kilometers gereden hebben, tanken we voor de eerste keer. Om de tank van 100 liter vol te krijgen, kun je wel even tijd uittrekken! Ik moet twee keer kijken voor ik geloof wat ik bij het te betalen bedrag zie staan. Het is een schijntje vergeleken met de prijzen in Nederland; daar rekenen we bijna het driedubbele af!

Even verderop halen we een heerlijke latte bij een drive-thru Starbucks. In heel Limburg is geen Starbucks te vinden dus dit fenomeen is voor mij als fervent koffieliefhebber het walhalla; een medewerker verschijnt gewoon via video live in beeld om te bestellen en het liquid gold wordt zo in je schoot geworpen!

(Note aan Twan … wij moeten een ernstig gesprek houden over een filiaal in Limburg)

Vlak voor St Petersburg rijden we even over de Sunshine Skyway Fishing Pier en we zien reigers en pelikanen vol verwachting azen op de visvangst. Al rijdend blijf ik mijn ogen uitkijken….

…en ben ik  blij dat de kinderen ook zo genieten van het uitzicht….

Bij Clearwater Beach parkeren we de auto bij een gezellig haventje en gaan we mee met een dolfijnen toer. Ingespannen turen we alle kanten op en onze moeite wordt al snel ruimschoots beloond! We zien een moeder dolfijn met een kindje samen rondzwemmen. Kindje blijft dicht bij mama en zodra ze onderduiken, blijven we alle kanten opkijken om maar niks te missen van het volgende moment dat ze zich laten zien. Wat geweldig om deze prachtige dieren in het wild te zien! Het is een hele klus om op het goede moment af te drukken als ik sta te wachten tot de dolfijnen ergens weer boven komen en op een gegeven moment stop ik er ook mee omdat ik niks van al dit moois wil missen.

We nemen afscheid van mama en kind en varen verder door de baai langs prachtige huizen (de tour hadden we blijkbaar ook vanaf een piratenschip kunnen doen, hoe verzin je het …). De huizen van de startour in Miami steken magertjes af bij deze kastelen. We zien het landgoed van Nigel Mansell, een bekende F1 coureur, John Travolta en ook het landhuis van de oprichter van de Outback ligt aan deze baai. Ik zie RJ even flink slikken; hier heeft hij toch bijgedragen aan heel wat bakstenen ;-).

We zetten koers naar een eilandje midden in de baai en leggen aan. Prachtige grote schelpen vinden we op het strand en hele scholen kleine visjes zien we door het blauwe water schieten. In een vorig blog, waar ik zo verbaasd was over de complimenteuze manier van spreken van Amerikanen, heeft Teleton mij beloofd dat ze in Florida princess tegen je zeggen. Als ik dus op een gegeven moment “Princess” hoor roepen, ben ik blij verrast en denk dat Het Grote Moment eindelijk aangebroken is… om tot de conclusie te komen dat het voor Fleur bedoeld is; ik moet het doen met een beleefd ma’am…..

Gids Eddie neemt Fleur bij de hand en laat haar zee-egels zien. Hij legt haar uit hoe je ze kunt vinden en we houden de typische dieren op onze hand. Het voelt een beetje prikkerig, alle tentakeltjes bewegen als kleine zuignapjes. We vinden het jammer als de hoorn van de boot gaat ten teken dat we weer aan boord moeten gaan.

Aan de kust zien we moderne appartementencomplexen op een huis na dat gebouwd is rond 1900. De oorspronkelijke eigenaresse heeft altijd geweigerd om haar huis te verkopen, ongeacht de hoeveelheid geld die geboden werd en het huis staat nu eenzaam in al zijn schoonheid tussen de vierkante gebouwen.

De kapitein heeft een Caribisch muziekje opgezet; de steeldrums hebben een heerlijk relaxed ritme en zorgen voor het ultieme vakantiegevoel. Volledig ontspannen kijk ik naast me waar ik een verschrikte RJ druk op zijn mobiel zie kijken; er is een mail van het verhuurbureau waarin ze ons alvast welkom heten in de villa voor morgen…..morgen???…we zijn nú onderweg. En scrollend door alle mailtjes blijkt dat we inderdaad de verkeerde datum doorgegeven hebben. Normaal gesproken niks voor RJ en hij mailt snel terug. We hebben geboekt in Solterra, een nieuwe wijk (voor de Floridakenners, vlakbij Reunion en Champions Gate) en we hebben geen idee hoe ze hier mee om gaan. De kids, die achter ons zitten, vragen wat er aan de hand is en kijken verschrikt als we zeggen dat we vannacht misschien in de auto moeten slapen; toch nog een keertje wraak genomen voor al hun opmerkingen ;-).

We kunnen niks anders dan afwachten en steken van de opstapplaats over naar een restaurantje voor een late lunch. Het wordt Crabby Bill’s en zoals de naam al zegt hebben ze veel krab en ander overheerlijk seafood. We hadden geen hoge verwachtingen, maar we smullen!! Als we dan ook nog een mailtje krijgen dat het bureau alles geregeld heeft en we een dag eerder in het huis mogen, beseffen we maar al te goed dat we geluk hebben in deze drukke vakantieperiode.

We naderen Orlando en zelfs de wolken verwelkomen ons in stijl. Zien jullie wat wij zien ?

Het huis is inderdaad erg mooi en de kids ‘shotgunnen’ hun kamers. Dit houdt in dat ze keihard ‘shotgun’ roepen en dan het gewenste item, dan zou alles in kannen en kruiken moeten zijn. Toch maar eens uit gaan proberen.

 

Aangezien we hier twee weken blijven, doen we Inkopen in het Groot en hiervoor belanden we weer bij de Walmart. Dit blijf ik toch een fenomeen vinden. Hoe kunnen mensen hier “even” een boodschapje halen?? Eindeloze gangen en ik heb al tijd nodig om te zien wat het nu allemaal is. Tel daarbij de gigantische keus per product en “even” is geen optie meer voor mij. Misschien is het een kwestie van ervaring.

De Amerikaanse maat van verpakkingen vind ik ook opmerkelijk. Maar…ik zie er zeker ook de voordelen van in! Het standaardformaat wijnflessen is ‘XL’ !

Bij de kassa worden de boodschappen gescand en in plastic zakjes aaneen ronddraaiende tassenhouder gedaan. Een bg shopper is hier in geen velden of wegen te bekennen. Ze zijn niet zuinig met de plastic tasjes  dus letterlijk bepakt en bezakt gaan we richting huis.

Terug in het huis, na een kleine tussenstop bij de recht tegenover de Walmart liggende Dairy Queen, zien we dat Daan zich geïnstalleerd heeft! Fleur springt er meteen bij. Enorme bank met bekerhouders, giga tv en Wifi…. American style; Daan is fan!

Verder lezen Dag 5 – Via Clearwater Beach naar Orlando

Na twee volle dagen beginnen we rustig en genieten we van het mooie weer en het zwembad. We hebben nu ook echt goed de tijd om alle reacties op het blog te lezen. Hartstikke leuk! Dank daarvoor! Bij het zwembad hebben we een bezoeker en ik houd hem toch met een schuin oog in de gaten.

We vertrekken na de middag, met als eerste bestemming Sanibel Island. Onderweg zie ik billboards met advertenties; uitnodigingen voor plastische chirurgie, maar ook voor een sterilisatie! Ik vraag me toch af hoe dat dan gaat..je zit in de auto, ziet het bord en denkt dan…doe mij maar zo een???

Sanibel Island bestaat ongeveer 6000 jaar en staat bekend om de mooie zandstranden en de bijzondere schelpen die je er kunt vinden. Voor de houding die je aanneemt als je schelpen zoekt, hebben ze zelfs een aparte naam; Sanibel stoop? Er hangt een bijna Caribisch sfeertje en er gaan verhalen dat dit vroeger ook een geliefd onderkomen was voor piraten die zich even schuil moesten houden. Ik zou me een belabberde plek voor kunnen stellen. Op het eiland mogen huizen niet meer dan drie verdiepingen hebben waardoor het zicht gevrijwaard blijft van hoge flatgebouwen en hotels. We stappen uit bij de oude vuurtoren uit 1884 en maken wat foto’s waarna we naar het nabijgelegen Lighthouse Beach gaan.

We kijken bij de vissers op de pier en zien pelikanen, witte reigers en zelfs een visarend. Wat een prachtig gezicht om de pelikanen over het water te zien scheren. RJ meent zelfs even een dolfijn te zien zwemmen. We doen wat iedere toerist doet en lopen verder over het strand om mooie schelpen te zoeken. Het water van de Mexicaanse Golf is gewoon warm en er staat een zacht briesje, heerlijk dus!

Verderop is een plek afgezet waar een schildpadden nest is. De jonkies hoeven, zodra ze uitkomen, maar een klein stukje voor ze bij de zee zijn. We lopen door het water totdat ik in mijn ooghoek iets heel snel zie kruipen.. Een hele grote krab beweegt zich razendsnel over de bodem en ik weet niet hoe snel ik een sprintje moet trekken richting strand. Resultaat is een natte jurk en twee kids die zich bijna dood lachen want “weet je hoe idioot dat er uit zag” aldus een nog nahikkende Fleur. Gelukkig heb ik nog wat kleding in de auto liggen.

We rijden nu naar Lovers Key State Park om de zonsondergang te zien. Vroeger kon je lovers Key alleen per boot bereiken en er wordt gezegd dat het de plek was waar stelletjes naar toe gingen voor een “romantisch onderonsje”. De natuur is hier adembenemend mooi en overal zijn hoekjes waar je afgezonderd van al dat moois kunt genieten. We lopen over twee bruggetjes naar het strand. Onderweg hebben we broodjes gekocht en we picknicken met zicht op zee en zon.

Even later zijn we getuige van een huwelijk dat aan het strand gesloten wordt met ondergaande zon, geluid van de zee en overvliegende vogels als decor. Ik ga er helemaal in op en ben bijna met vioolmuziek en al op cloud nine totdat ik achter me (uiteraard uberpuber) hoor brommen…”als die vogels dadelijk op hun kop schijten, lig ik op de grond van het lachen, wat een held zou dat beest zijn….”. En zo beland ik weer met beide benen keihard op de grond, weg romantiek.

We zien de zon bijna letterlijk zakken; wat geeft dat een prachtig beeld. De kleuren die steeds veranderen, de zon die het water raakt; ik kan er geen genoeg van krijgen. Daan en Fleur maken volop foto’s.

En dan kunnen we het toch niet laten…we maken een hele “reportage” van ons pril geluk en ik bied bij voorbaat mijn excuses aan…het is wel heel zoetsappig allemaal.. Ik zal proberen om me de rest van de vakantie in te houden, maar deze locatie heet niet voor niets Lovers Key dus laten we de naam eer aan doen 😉

En met, hoe kan het ook anders, een DQ als afsluiting eindigt weer een heerlijke dag in The Sunshine State.

We nemen na een wederom vers Publix ontbijt afscheid van Miami en rijden via de US41 (Tamiami Trail) de stad uit. Je ziet het landschap veranderen van druk bebouwd naar steeds minder huizen om over te gaan in het eindeloos ver reikende landschap van de Everglades. Riet- en grasstengels omringd met water worden af en toe onderbroken door stukjes land met wat bomen; de zogenaamde hammocks.

We naderen Coopertown, de plek waar onze airboattocht begint. Christa en Harm appen dat zij nog een stuk verderop zijn en we besluiten om de toer alvast te gaan doen. Na de nodige waarschuwingen komen we bij een ranger die met de nodige humor uitleg geeft over de alligators en slangen die hier in de buurt leven. Ik trek mijn voeten toch maar wat hoger op….

Een aantal exemplaren die door verwondingen of andere oorzaken niet meer in het wild kunnen overleven, hebben hier een thuis gevonden. Hij laat de dieren goed zien en komt langs zodat we ook de huid kunnen voelen. Althans, degene die dat willen. Naast ons zit een dame die niet weet hoe ze zich moet buigen om vooral zover mogelijk uit de buurt te blijven en ze wordt op een leuke manier wel een beetje voor gek gezet. Dat gaat mij niet gebeuren neem ik me meteen voor en aai de slangen en de kleine krokodil die hij laat zien.

Opvallend is de huid van de alligator; in tegenstelling tot de harde bovenkant, is de huid van zijn buik fluweelzacht. Terwijl we zijn aan het aaien vertelt de man dat alligators hun bek niet open kunnen doen als je een hand erom heen houdt, daar hebben ze niet genoeg kracht voor. Maar als hij zijn bek open heeft, kan hij zijn kaken zo hard op elkaar klappen dat het qua kracht overeenkomt met een kleine auto die op je hand terecht komt. Uiteindelijk mogen we zelfs even met een alligator op de foto; voor ons allemaal een geweldige ervaring !

Hierna lopen we naar de boot en kan het echte werk beginnen. De motor van de boot maakt ontzettend veel lawaai en met de wind in de haren, vliegen we bijna over het water. Als we een stuk gevaren hebben, neemt hij gas terug en zitten we naar alle kanten te kijken om een paar van de bijna 2 miljoen alligators die hier leven te spotten. En we hebben geluk!! Het schijnt dat het water laag staat waardoor ze op veel plekken te zien zijn en de vrouwtjes zelfs vooraan hun nesten hebben! Mama houdt het, zoals mama’s betaamt, allemaal goed in de gaten. Wat is het hier prachtig en wat bijzonder om deze beesten hier in hun natuurlijke omgeving te zien. John, onze gids, vraagt wie hier met een groupon is… Ik kijk meteen druk de andere kant uit, maar RJ steekt snel en goed zichtbaar zijn vinger in de lucht ;-). We zijn de enigen en hij grapt dat dit dan onze exit is.

Als we terug varen, zien we mensen bij het eindpunt staan. Christa, Harm, Iris en Thijs staan op ons te wachten en de online gamers zien elkaar hier in de Everglades onder het wakend oog van de gators voor de eerste keer “live”. Toch altijd prettig dat je degene die je rugdekking geeft in combat even in de ogen hebt gekeken. We kletsen even bij en vervolgen dan onze weg aangezien we allemaal nog een lange rit voor de boeg hebben.

Onderweg stoppen we nog bij verschillende plekken om op zoek te gaan naar alligators (en die zien we genoeg) en ook zien we enkele indianendorpen.

Ook komen we langs het kleinste postkantoor ter wereld! Het is de Ochopee Post Office en is meer een klein schuurtje. Het was een vroeger een opslagplaats voor irrigatiepijpen en het staat er al sinds 1953.

De aankomsttijd op de navigatie geeft 17.15 aan en de kids maken plannen om meteen het zwembad in te duiken … totdat er bordjes met outlet (Miromar) met een Dairy Queen langs de weg verschijnen. Er is geen houden meer aan en RJ gaat bijna slippend door de bocht om de afslag vooral niet te missen. Even later is de eerste DQ een feit. Ik ben zelf geen ijs fan maar de smoothie is echt overheerlijk en lekker fris met dit warme weer. En dan sjokken we achter RJ aan die in de bloedhitte met verende tred door de outlet huppelt.

Na ruim een uur, net voordat het gezicht van Daan definitief de grond raakt, zijn we klaar en vervolgen we onze weg.

 

Naar Port Charlotte waar we weer voor twee dagen via Airbnb een huis hebben geboekt. Het overtreft onze verwachtingen en de kids springen meteen het zwembad in.

Leuke accessoires ook 😀 !

Op vijf minuten afstand van ons huis is een gebied waar heel veel bekende Amerikaanse restaurantketens zitten. Nieuwe ronde, nieuwe kansen en we genieten bij the Olive Garden.

Op de terugweg maken we nog even een pitstop bij de Walmart, een enorme supermarkt die hier 24/7 open is! Bij de ingang hangt, zoals op zoveel plekken in Amerika, de Amerikaanse vlag. Ik zie dit in de plaatselijke supermarkt bij ons nog niet gebeuren.

Wandelend door de enorme gangen kijk ik ook even bij de kleding en ik stel me zo voor dat ze een andere marketing manager zoeken…wie wil nou geassocieerd worden met vergane glorie. Ik hoor Daan achter me wat mompelen en als ik omkijk, probeert Fleur de situatie te redden door snel te zeggen dat Daan echt niks belangrijks zei.. Voor mijn eigen gemoedrust vraag ik maar niet verder. Ik kan in ieder geval rustig gaan slapen.

 

Wij zijn door het tijdsverschil vroeg wakker, maar de kinderen slapen heerlijk door tot half zeven. Na (vers) ontbijt van de Publix en een heerlijke latte van Starbucks, gaan we op weg richting het Holocaust Memorial op Miami South Beach.

Onderweg zie ik huizen aan een sloot liggen met achtertuinen die afgesloten zijn met hekken. Dit blijkt dus inderdaad ter bescherming te zijn zodat je niet oog in oog staat met een krokodil. Vreemd idee blijft dit toch nog voor mij. Ook de mooiste huizen, met grote beelden in de tuin, zijn geen uitzondering. Het is weer eens iets anders dan een tuinkabouter in ieder geval..

Bij het monument aangekomen, is er net een groep met een gids en we luisteren naar de uitleg. De gids blijkt de zoon te zijn van een van de kinderen die kamp Buchenwald overleefd heeft en is hierdoor betrokken geraakt bij het tot stand komen van dit monument. Vanuit een nabijgelegen kerk is hij gevraagd om aan een groepje mensen uitleg te geven en we worden uitgenodigd om aan te sluiten. Hij vertelt dat elke steen van dit monument, dat in een cirkel gebouwd is, uit Israël komt. Overal zijn symbolische betekenissen te vinden die je zonder uitleg misschien niet altijd herkent. Als we door een ronde gang met foto’s lopen die de verschrikkingen weergeven die tijdens de holocaust hebben plaatsgevonden, vraagt hij waar we vandaan komen. Als hij hoort dat we uit het land van Anne Frank komen, vindt hij dat heel bijzonder en we raken in gesprek. Hij stelt zich voor als Avi Mizrachi en vraagt of ik hem wil mailen met informatie over bv Margraten.

Dan komen we in het midden van het monument en voor mij het meest indrukwekkende deel. Het eerste deel bestaat uit beelden en foto’s die we helaas allemaal wel kennen uit geschiedenisboeken etc, maar dit deel waar we nu komen is een en al emotie; je kunt de wanhoop, de angst, de verschrikkingen gewoon voelen door het gezang van joodse kindjes, de steeds nauwer wordende gang met de namen van de grootste concentratiekampen om tot slot bij de kern van het monument te komen. Je loopt tussen tableaus die de kunstenaar heeft gemaakt waardoor je het gevoel krijgt tussen de slachtoffers te staan. Het is onmogelijk om op papier uit te drukken welke emoties dit monument oproept, maar ik hoop dat de foto’s en het geluid van de kinderstemmen enigszins tot de verbeelding spreken.

We maken de cirkel rond en sluiten af bij het laatste beeld van Anne Frank waar Avi vier vrijwilligers vraagt om een paar stukken voor te lezen. Een stuk tekst uit het boek Nacht van Nobelprijswinnaar Elie Wiesel wordt aan mij gegeven en na enige schroom doe ik het toch maar. Het voelt wel wat vreemd, maar ook speciaal om met zo’n onbekende groep op deze manier af te sluiten. Zwaar onder de indruk stappen we in de auto; dit zal nog vaak in mijn gedachten spelen.

We rijden verder richting Miami Beach en op Ocean drive is het een lange file van zien en gezien worden. De mooiste auto’s zie je langskomen en Daan is helemaal in zijn element. Hij heeft hier al overal gereden zegt hij…weliswaar in zijn game The Crew, maar dat spel is zo realistisch dat het voor hem allemaal heel herkenbaar is.

We lunchen bij I Paparaggi (op terras van het Breakwater Hotel op Ocean Drive) en kijken onze ogen uit. Nu blijkt dat Daan behalve de auto’s ook nog andere interesses heeft…ik laat maar in het midden wat dat is…?

We bekijken de kaart en wat blijkt…ze hebben cocktails en met een heerlijke cherry bomb ben ik volledig gelukkig. De mannen hun auto’s en ik mijn cocktail; ik vind het een prima verdeling ?. We maken volop foto’s, maar als RJ en ik elkaar ook nog een kus geven, grijpt Daan in en herinnert ons er fijntjes aan de we in de 40 zijn en geen 17; of we ons dus aub overeenkomstig willen gedragen.

Na de lunch wandelen we een stuk over het strand met de karakteristieke gekleurde strandwachtershuisjes. Op de terugweg kijken we verbaasd naar een sporter die wel heel enthousiast bezig is in dit weer. En dan ook nog met warme trui, diep respect!

Het wordt tijd om richting Biscane Bay te gaan voor de geboekte rondvaart. We hebben een mooi plekje bovendeks tot….er een groep vrolijke negerinnen bij ons komt zitten met exotisch eten en bijbehorende geuren. Het schommelen van de boot in combinatie hiermee is geen feestje, maar gelukkig vertrekken we en brengt een briesje verlichting. We kijken onze ogen uit naar de huizen van o.a. Jennifer López, Alicia Keys en Antonio Banderas. Het lijkt me toch geen pretje dat je net in je badje aan het spetteren bent en weer zo’n lading toeristen volop foto’s knipt zonder dat jij kunt photoshoppen of volledig deleten. Ook de skyline van Miami is prachtig vanaf het water en we hebben geen spijt van de toer.

Het is inmiddels zeven uur en we willen gaan eten bij Olive Garden, maar daar aangekomen blijkt er een behoorlijke rij te zijn. Dat duurt ons te lang en gewapend met een kortingsbon gaan we weer naar de Outback waar ik kennis maken het volgende van Florida’s Finest; de Bloomin’ Onion. RJ gaat nu voor het echte werk en kiest een Porterhouse. Met ontzag kijken we toe hoe hij geniet en ook de helft van mijn sirloin zonder mokken opeet. Hier zit een ervaren steak-eter, dat is duidelijk!

In het appartement komt Daan plotseling naar beneden… Zeg, kennen jullie een Christa en Harm Medema? Huh?? Ja?? Hoezo en hoe kom jij hierbij?? Wat blijkt…. Thijs, hun zoon, zit in dezelfde ‘clan’ als Daan en zonder dat ze van elkaar weten wie ze echt zijn, gamen ze al een hele tijd samen online! Ze appten met elkaar en vonden het wel erg toevallig dat ze allebei in Florida zaten. 1 + 1= 2 en de hilariteit is groot. Hoe klein is de wereld en daar kom je dan achter in Amerika. Zij rijden vandaag via Miami naar Islamorada en wij richting Ft. Myers, allebei door de Everglades dus we gaan proberen om elkaar even te zien.

Amerika, land van verrassingen …