Dag 15 en 16 Regen en regen, dus …

Waar je hier ook rijdt, in elke straat en in elk winkelcentrum kom je ze tegen…de nagelsalons. Zaken met grote rijen stoelen waar je naast elkaar je voeten “slipperklaar” kunt maken, vingers op en top in alle gewenste kleuren begeleid door massage, scrub en gekneed met allerlei geurtjes. En iedereen loopt hier binnen alsof je even een broodje haalt, compleet anders dan een bezoek aan schoonheidsspecialiste of pedicure bij ons. Van veel mensen al de tip gekregen dat ik dit echt eens moet doen en dat het hartstikke lekker is.

image

Nu heb ik een dingetje met voeten… als klein kind al op het strand (in de tuin, in het zwembad) gooide ik zonder pardon al mijn kleren uit, maar hield vastberaden mijn sokken aan. Niemand kwam in de buurt van mijn voeten. Dat kleren uitgooien hebben mijn ouders godzijdank af kunnen leren, maar dat met die voeten blijft een gevoelig punt. Nadat Ethel me verzekerd heeft dat ik dit toch echt eens moet doen, gaan we op weg. Nog even aan Daan voorgesteld dat hij ook mee kon, maar ik kreeg alleen een gesnuif als antwoord.

De zaken schijnen meestal gerund te worden door mensen uit Azië en dat was bij ons niet anders. Aan hun werktafel zitten een stuk of zeven mensen onderuitgezakt op hun mobieltjes te tikken om pas op te kijken als een klant toegewezen wordt. Een man kwam op mij af en wees me de stoel waar ik moest gaan zitten….wacht even….een man?????? Ik, die al niks moet hebben van gepruts, moet dat nu ook nog laten doen door een man??? Met de moed der wanhoop neem ik plaats, de mijnheer van dienst drukt op een knopje en de stoel begint te masseren terwijl je je voeten in een waterbak mag doen.

Razendsnel wordt het werk gedaan en naast me hoor ik RJ regelmatig zeggen.. relax schatje… oh ja, relax, en dan leun ik weer in de stoel om een paar minuten later weer dezelfde woorden te horen. Relaxen wil toch niet echt lukken. Ik verbaas me over de drukte in de salons, de één na de ander komt binnen en gezellig kletsend zitten ze in de stoelen. Het lijkt bijna een sociaal gebeuren en gezien het enorme aanbod van deze salons lijkt het een goedlopende tak van sport te zijn.

Als we klaar zijn, ben ik wel blij met het resultaat en ook al vriest het bij terugkeer in Nederland; je ziet mij voorlopig alleen op flipflops! Maar of ik dit nog vaak ga doen, betwijfel ik. Handig om te weten is dat het ook hier weer gewoonte is om fooi te geven. Als je voor het eerst naar Amerika komt, is het handig om je daar even in te verdiepen want dat is heel anders dan in Nederland. Het loon van veel mensen is daar mede van afhankelijk.

image

In de middag hebben we afgesproken met Monique en Ron en hun kinderen. Ze hebben heerlijke appeltaart gebakken en ik krijg een rondleiding door hun prachtige huis. Wat zullen ze enorm trots en blij zijn met hun huis hier in Florida, ik kijk mijn ogen uit. We kletsen erg gezellig en zijn zelfs vergeten om een foto te maken.

Aangezien we nog wat spulletjes moeten halen bij de Mall wil RJ graag gaan eten bij de Cheesecake Factory. We rijden duidelijk door een van de luxere gebieden; het ene grote (en mooie) huis na het andere staat hier (Windermere), of is nog in aanbouw. Ook victoriaanse huizen met zo’n prachtige veranda’s zijn hier te zien, wat vind ik die toch mooi! We rijden ook langs de bewaakte community Isleworth, met ook alleen maar kastelen van villa’s, waar volgens RJ ook Tiger Woods zijn optrekje had (red RJ: waar hij door zijn toenmalige vrouw met een golfclub achterna gezeten is).

image

image

image

image

image

Aangekomen bij de Mall at Milennia, blijkt er een enorme rij te staan bij de Cheesecake Factory en dat vinden we toch wat van de gekke. De Longhorn stond bij RJ ook nog op to do list en zij accepteren een reservering. Ook dat gaat anders dan bij ons. Veel restaurants hier doen niet aan reserveringen en degene die het wel doen houden geen tafel voor je vast, maar geven je bij binnenkomst de eerste tafel die vrij komt. Met een pager ga je wachten en als die afgaat meld je je, verbaasde blikken van mensen die al veel langer wachten achter je latend (red RJ: Longhorn staat in recente lijstjes op 1 als beste ‘chain steakhouse’, en het was erg goed, maar ik geef toch nog voorkeur aan Outback).

image

image

image

Mijn oudste zoon Ian is vandaag jarig en ik vind het toch een vreemd gevoel dat hij zo ver weg is. Maar ook als we thuis waren geweest had dat niet veel uitgemaakt aangezien hij op Solar (een festival) goed aan het vieren is. Dus we toosten op hem met een wijntje en een cocktail!

image

International drive is echt een circus ‘s avonds en je komt ogen tekort. Het is een komen en gaan van auto’s tot laat in de avond en met alle verlichting en entertainment wel eens leuk om te zien.

image

image

image

image

image

Ik had al gezien dat hier een groot aanbod aan midgetgolfbanen is. Allemaal groots uitgewerkt in een thema. Wij gaan naar de Lost Caverns (want die hadden een Groupon) en gewapend met club en ballen gaan we de baan op. Bij de eerste hole doe ik een stap achteruit…ik hoor krak en heb een blubberachtige substantie aan mijn slipper en zijkant van mijn voet hangen….er schijnen nogal wat slakken te zitten en dit was er dus één minder.

image

Griezelend ga ik verder. Bij hole 6 begint het echter zo hard te regenen dat we binnen een minuut volledig doorweekt zijn en we krijgen een tegoedbon. Niet nadat RJ zich ervan verzekerd heeft dat we dan doorgaan met de huidige stand (inderdaad, hij stond aan kop). De mannen rennen snel naar het begin, maar met mijn pas gemanicuurde poezelige gladde voetjes in slippers kan ik geen sprintje trekken en druipend volg ik de mannen die mij uitgebreid staan te filmen… En nee, die is gedelete.

De volgende ochtend gaan Daan en RJ naar de echte golfbaan waar RJ 9 holes wil spelen en Daan in het golfkarretje mag crossen. Ik vraag me af wie het meeste lol had. Ze hebben het met zijn tweeën erg gezellig gehad en zijn net op tijd terug voor het weer losbarst hier. Wat de regen betreft is het de laatste dagen bar en boos en de buitenactiviteiten worden on hold gezet.

image

image

image

image

image

image

De kinderen vinden het heerlijk om met film een middag thuis te blijven en zo gaan RJ en ik op weg naar de Florida Mall. We brengen er een paar uurtjes door en eten thuis.

image

Hierna is het warempel droog en we stappen snel de auto in om naar de midgetgolfbaan te rijden. Ik moet eerlijk bekennen dat ik na het slakkenavontuur en de berichten in de media over de aanwezige fauna hier niet alleen alert ben op de ballen die in gaatjes moeten en ik spot wat gezelschap, deze keer zonder erop te staan of te zitten….

image

image

Maar nieuwe ronde, nieuwe kansen en we hebben een supergezellige avond.

image

image

image

image

image

image

image

image

image

image

Als kers op de taart mogen we de aanwezige alligators voeren en vindt RJ dat hij een prijs verdiend heeft. En zo sluiten we om half twaalf de avond af met een rondje DQ.

image

image

image

image

Dag 13 en 14 Relaxen, afspraken met vrienden, shoppen en lekker eten

Na twee drukke dagen hebben we vandaag een relaxdag op het programma staan, heerlijk! De was draait dus op volle toeren, ik vouw vrolijk de kleding en ga vlijtig (want straks komt bezoek) aan de slag met poetsdoekje en huishoudelijke spray. Zwembad en boeken doen de rest en voor we het weten is het tijd om boodschappen te doen voor een gezellige bbq.

image

Onderweg is er altijd weer iets te zien.

image

Rond de klok van vier komen Ronald, Ethel met hun dochters Merel en Carlijn op bezoek. Met Ronald en Ethel spreken we vaker af, maar de beide dames had ik nog niet ontmoet dus dat is extra leuk. Merel had heerlijke koekjes gebakken die de volgende ochtend op miraculeuze wijze waren verdwenen??.

We drinken wat en kletsen gezellig waarna Carlijn en Fleur al snel het water induiken. De dames kunnen het erg goed met elkaar vinden en hebben zich tot laat samen erg goed geamuseerd.

image

image

image

Samen met fliflops en cupcakes hebben we een erg gezellige middag/avond en nemen we rond half twaalf afscheid om meteen het bed in te duiken.

image

image

We slapen de volgende dag verrassend genoeg wat langer dan anders en gaan rond tien uur op pad. We rijden Walt Disney World binnen, een enorm gebied met vier pretparken, twee waterparken, een enorm aanbod aan hotels en twee entertainmentgebieden met restaurants, winkeltjes etc (red RJ: en niet te vergeten verschillende golfbanen). Het is een land op zich waar alles in hun eigen stijl is tot de bewegwijzering aan toe. Alles is extreem goed onderhouden.

image

image

Om half 11 hebben we een koffieafspraak met Twan, Christel en hun zoon Jesse bij, hoe kan het ook anders, Starbucks. Het is een redelijk nieuwe vestiging in Downtown Disney en werkelijk prachtig! Uiteraard hebben ze weer heerlijke koffie, maar deze vestiging heeft voor de avond wijn- en kaasplankjes, niet iets wat je bij Starbucks zou verwachten. Aan de achterkant is een mooi rustig (onontdekt?) terras, inclusief open haard, met dito uitzicht waar het erg fijn zitten is.

image

image

image

Terwijl we gezellig aan de klets zijn, worden we verrast door een amfibievoertuig dat hier door het water rijdt. Dat is wel een erg bijzonder gezicht en we maken foto’s.

image

Jesse en Fleur amuseren zich binnen met een soort Digibord en Daan is happy want Starbucks heeft gratis Wifi. We nemen afscheid en wij lopen verder Downtown Disney in, na een kwartiertje geschuild te hebben voor een heftige regenbui.

image

image

We lunchen bij The Boathouse en gasten naast ons hebben een dessert voor vier personen wat werkelijk zo enorm is dat je er met het hele restaurant van zou kunnen eten. Met Amerikanen raak je in no time in gesprek en even later wordt het toetje, correctie, de toet doorgeven naar onze tafel. Mocht iemand hier ooit gaan lunchen, houd dan aub rekening met de porties…een voorgerecht of kleine salade is al veel meer dan genoeg.

image

image

image

image

Vlak achter ons is een podium met uitnodigend bordje, maar met een doordringend “waag het” van de kids, besluiten we om onze zangkunsten te laten voor als we in de auto zitten en gaan we verder op weg.

image

We lopen langs restaurants in allerlei thema’s en gaan binnen bij de legozaak waar ze hard gebouwd hebben. Ik moet er niet aan denken wat dat voor geduld vergt. Buiten wordt een wedstrijd gehouden; je bouwt je voertuig en degene die het snelst is, wint. Mannetjes én mannen doen vol overgave en dodelijk serieus hun best, de vrouwen kijken op veilige afstand mee.

image

image

image

image

image

image

We belanden in een enorme disneywinkel, volgens RJ zelfs de grootste van de wereld. We lopen langs een beautysalon voor prinsessen waar kleine meisjes met hun pas gekochte prinsessenjurkjes en accessoires omgetoverd worden in de prinses van hun keus. Trotse miniprinsesjes met zo mogelijk nog trotsere moeders komen naar buiten, gestyled tot in de puntjes. Alles voor je huisdier in Disney stijl, spullen voor in de keuken, kleding, speelgoed; noem het maar op en ze hebben het tot een Mickey Vuitton Original aan toe. Zelfs een bezoek aan het toilet maakt me hier blij, gesloten deuren en een heerlijk bubbelgumgeurtje.

image

image

image

image

image

image

image

image

image

image

We sluiten af met de kerstwinkel die hier het hele jaar open is (red RJ: en uiteraard nog even gratis chocolaatje bij Ghirardelli) en gaan dan naar huis. Daan en Fleur willen het zwembad in en wij gaan “snel” nog even naar de outlet gewapend met kortingskaart op kortingskaart op kortingskaart.

image

image

image

Na gedane zaken halen we de kids op en sluiten af bij The Bonefish Grill die bij RJ nog op het verlanglijstje stond. We genieten van de vis waar zowel RJ als ik erg van houden (red RJ: naast de seared Ahi Tuni als voorgerecht, een lekker stuk zalm en Chileense zeebaars). Via Anita hadden we al vaker gehoord over haar favoriete voorgerecht en dat delen we. Inderdaad overheerlijk, maar een tip….spreek de naam bij het bestellen (Bang Bang Shrimp) niet zo hard uit dat puber het hoort….

image

image

Dag 12 Zwemmen met manatees !

Aangezien het vakantie is, gaat om zes uur de wekker… Terwijl de straatlantaarns nog aan zijn, de sprinklerinstallatie zijn werk doet en de ochtendnevel over het Floridiaanse landschap hangt, zitten wij in de auto, wel fris maar zeker niet fruitig. Doel van de reis is Crystal River, dé plek om met manatees te zwemmen.

image

image

image

Als we naar het noordwesten rijden en het drukke Orlando achter ons laten, vergaap ik me weer aan het uitgestrekte land. Geen huis te bekennen, wel een kerk en de grote reclameborden die om de paar honderd meter hoog en groot naast de snelweg staan. Ik zie een grote hoeveelheid borden van letselschade specialisten die hun clientèle zoeken in de autobestuurders. Mocht je een ongeluk krijgen, geen probleem, bel mij en ik zorg voor een vette claim. Don ‘t worry, be happy.

image

image

image

Als er weer wat meer bewoonde wereld komt, is dit voor mij meer het typisch Amerikaanse beeld wat ik voor ogen had dan het meer toeristische Orlando. Woningen met Amerikaanse vlaggen, grote, glanzende trucks en op veel plaatsen grote pickups voor de deur.

image

image

image

image

image

We komen bij het American pro diving center aan, mogen de benodigde wetsuits etc pakken en rijden dan een stuk verder naar Pete’s pier en gaan met gids Cory mee de boot op om de manatees te zoeken. Ze zijn er vooral in de winter dus we hopen dat we ze zien. En we hebben geluk icm met een goede gids want na niet al te lange tijd zien we een groepje van vier manatees waaronder een jonkie. Ze laten zich volop aaien, maken buitelingen in het water en willen duidelijk spelen. Ze blijven in de buurt van de boot en spelen zeker wel een uur. Zelfs de gids is enthousiast aangezien er in dit hele gebied op dit moment maar een stuk of 30 manatees zijn.

image

image

image

image

image

image

image

image

image

image

image

Terug op de boot vraagt Cory wie die grote bruine slang over het water heeft zien zwemmen…..hij heeft met opzet niks gezegd en dat is maar goed ook. Ik krijg met terugwerkende kracht de rillingen over mijn rug. Als we uiteindelijk terugvaren, is iedereen onder de indruk van deze ontzettend lieve, goedaardige dieren die zo vriendelijk kwamen spelen. Gelukkig zijn er zeer strenge regels en diverse beschermingsprogramma’s om de veiligheid van de manatees te waarborgen.

We lunchen bij Applebees en rijden richting huis waar we Winter Garden passeren, een groot gebied met heel veel grote, bekende winkelketens. Het terrein is zo groot dat je met de auto van winkel naar winkel gaat. Dat vond ik in het begin heel erg raar, maar is hier doodnormaal. Bij de Petsmart zien we een tarantula te koop..”doet u mij maar een ja, die lekkere harige graag..”.ongelooflijk!!!! En dan Party City, een gigantische oppervlakte met allemaal spullen om een feestje te bouwen. We weten niet wat we zien en ik zou het liefst alle thema’s in willen slaan.

image

image

We slagen erg goed voor schoenen en sluiten de ronde af met grondig wetenschappelijk onderzoek…welk ijs is nou het lekkerst.. Dairy Queen of Coldstone.. DQ hebben we al heel wat keren goed geproefd en nu is Coldstone aan de beurt. Voor een gedegen conclusie is meer onderzoek nodig vinden we, dus de uitslag moet nog even wachten (red RJ: voor mij staat de uitslag wel definitief vast hoor)

image

Het zal niemand verbazen dat we hierna totaal geen trek meer hebben en we naar huis gaan om daar de zes resterende dagen in deze regio te plannen, omdat we nog zoveel willen doen en zo weinig mogelijk willen overslaan. En diep van binnen roept al een stem….ik wil nog hélemaal niet weg!!!!

Dag 11 Toch weer Harry Potter !

Na het ontbijt is het tijd voor serieuze zaken; er wordt een biljart- en airhockeywedstrijd gehouden. We hebben er echt lol in; vooral zo’n airhockeytafel vind ik erg leuk.

image

Rond het middaguur rijden we naar Universal waar we eens kiezen voor preferred parking en we vervolgens langer lopen dan bij de gewone parking, we krijgen dus waar voor ons geld (red RJ: uiteraard email gestuurd, ben benieuwd). We lopen meteen door naar Spider-Man, volgens RJ (en zijn lijstjes) de beste attractie van de wereld. Het is inderdaad prachtig en we nemen meteen de single riders rij om nog een keer te genieten.

image

image

image

Daarna amuseren we ons een hele tijd bij het cartoon en ‘Hero’ gedeelte van het park om vervolgens bij Jurassic Park te belanden.

image

image

image

image

image

image

image

image

image

image

 

image

image

Wonder boven wonder, zonder dat ik het in de gaten heb, lopen we van daaruit zo tegen het kasteel van Harry aan. En omdat we dit de vorige keer niet gedaan hebben, gaan we in de rij staan die 90 minuten duurt…maar dan heb je ook wat. Alhoewel je duidelijk ziet dat het andere gedeelte nieuwer is, sta ik hier ook weer ademloos te kijken. We lopen door de gangen van Zweinstein en ook hier zijn veel bewegende beelden. Er was mij verzekerd dat dit geen enge achtbaan was, dat de karretjes een beetje bewegen en dat je verder meegevoerd wordt in een soort film. Niks engs, alleen de beelden zijn misschien wat griezelig. Ter geruststelling van Fleur ga ik naast haar zitten…..om vervolgens zodra de rit begint de hand van het arme kind helemaal fijn te knijpen en ze met haar net 12 jaar een bijna hysterische moeder zit te sussen. De karretjes kantelen (ver) achterover en ik ben ervan overtuigd dat ik er dadelijk uitkiep.

image

image

image

image

image

image

image

image

Aan het eind moeten we eigenlijk eerst de tassen halen, maar het enige dat ik wil is rechtstreeks naar buiten. Wat er voor zorgt dat RJ mijn knalroze handtas haalt en daar in vol ornaat mee naar buiten komt. Alle zegen komt van boven en het begint op dat moment ook nog keihard te regenen. In een mum van tijd is elke vezel die we aan ons lijf hebben doorweekt en …alsof het nog niet erg genoeg is…mijn “coupe” volledig naar de filistijnen. Ik overweeg toch een poncho voor een volgende keer, maar krijg daarvoor een streng verbod van de kids en aan hun gezichten te zien, is er geen ruimte voor onderhandeling op dit punt.

image

image

We schuilen in de trein terug naar de wegisweg, inderdaad weer heel een andere beleving dan op de heenweg. Harry is en blijft top!

Aangezien we om half acht gereserveerd hebben in een restaurant en de regen nog steeds met bakken naar beneden komt, besluiten we om naar de auto te gaan in de hoop dat we daar iets droger worden. Ik had vanmorgen nieuwe haarlak gekocht, speciaal voor vochtigheid….hij is niet door de test gekomen..

Voor vanavond staat Kobe op het programma, een Japans steakhouse waar we plaatsen hebben aan de teppanyaki tafel. Voor zowel de kids als voor mij de eerste keer en we kijken onze ogen uit, er wordt met vuur en messen een hele show opgevoerd en kok Ken (echt Japans) heeft leuke humor. Zijn uitspraak…No food, No jammie, jammie blijven we denk ik de rest van de vakantie horen zodra de kids trek hebben, mét bijpassend accent.

image

image

image

image

image